Ο ρεντσ̌ιπά̤ρτς και τα φιριλία

Σα πρώτα τα ζαμάνα̤ έτον είνας ρεντσ̌ιπά̤ρτς και κάθαν Θεού ημέραν επέγ̆’νεν σο χωράφ’ν ατ’ κέσ’ κι έκαμνεν.

Έναν ημέραν σίτ’ έλαμνεν το χωράφ’ν ατ’, εντώκεν σο μακέλ’ν ατ’ ’κειάν έναν παρχάτσ̌’. Ας τ’ ανοί͜ει α’ και τερεί, ντό τερείς; Απέσ’ γομάτον φιλιρία. Ο χερίφ’ς ολίγον εξαπέσ’ έτον, είδεν ατα και χάμ εχάρεν, χάμ εφογώθεν. Έσ’κωσεν το κιφάλ’ν ατ’ και τερεί είνας καλκια̤σμένος σ’ άλογον πάει σην στράταν. Εκούξεν ατον. Σίτ’ εκλώστεν τ’ έρχουντουν εκείνος, επουσ̌μάνεψεν και τσ̌αΐζ’ α̤τον:
-Δέβα, δέβα, ’δέν ’κι θέλω σε. 
Κι επεκεί ξαν εκλώστεν κουίζ’ α̤τον:
-Έλα, έλα!
Είπεν κι ο χερίφ’ς:
-Γι’ ας πάγω τερώ αβούτος ντο άνθρωπος έν’, τρελός μη έν’;
Άμον τ’ επήεν εκαικά έδειξεν ατον το παρχάτσ̌’ και είπεν ατον:
-Για τέρεν αβούτα, ντό να εφτάγ’ ατα;
Ο χερίφ’ς ξάι λαλίαν ’κ’ εποίκεν. Εκατήβεν ας σ’ άλογον ατ’, εγόμωσεν τα λίρας σο χούρτσ̌’ν ατ’ εφέκεν ατον τ’ εύκαιρον το παρχάτσ̌’, εφτέρνιξεν τ’ άλογον κι εδέβεν πλαν.

Ο ρεντσ̌ιπά̤ρτς ατώρα ντ’ ’α ’φτάει; Έτρεξεν σ’ οσπίτ’ν ατ’ και είπεν την γυναίκαν ατ’:
-Τό και τό δουλείαν έρθεν σο κιφάλι μ’, γάρη.

Η γυναίκα τ’ πολλά έξυπνος, άμον τσ̌αζού έτον. Όσον αχούλ’ έλειπεν ας σον άντραν ατ’ς, ατόσα πολλά δα̤βολσύνα̤ς έξερεν εκείνε. Τα παπόρα̤ εποίν’νεν κι ίζευαν. Αμὰν σ̌απούρτ-σ̌ουπούρτ εφόρτσεν κι εσ̌κέπαξεν τα κορίτσ̌α τ’ς, εφόρεσεν κι εκείνε, εκάλκεψαν τ’ άλογα κι επήγαν ηύραν τον χερίφ’ σ’ έναν χάν’ απέσ’. Ατός άμον τ’ είδεν ατ’ς, (το χούρτσ̌’ γομάτον φιριλία ο̤ϊλέ-για) «απόψ’ ’α γιασ̌αύω» είπεν εκείνος εκείνον. 
-Πώς λένε σας; ερώτεσεν την μάναν τη κοριτσίων. 
-Ίντζ̌ελεϊμ, έν’ ο είνας, Πέντζ̌ελεϊμ, έν’ η άλλε και Χαντάοϊναϊμ¹ είμαι εγώ, είπεν ατον κι εκείνε. 
Εγνωρίσταν κέλα αμὰν, εκάτσαν κι έφαγαν κι έπαν κι έρθανε σο κέφ’. Επέρασεν η ώρα, εκοιμέθεν κι επέμ’νεν ο χερίφ’ς. Χόρ-χόρ κοιμάται. Ατέ αμὰν εσ’κώθεν, επήρεν το χούρτσ̌’ με τα φιλιρία, εδέκεν κι έναν βούραν τον χαντζ̌ήν, εκάλκεψεν με τα κορίτσ̌α τ’ς κι εκλώστεν σο χωρίον ατ’ς.

Εσ’κώθεν απουρπουνού ο χερίφ’ς, τερεί το χούρτσ̌’ πουδέν ’κ’ έν’. Εγνάεψεν τ’ επήραν α’ τα κορίτσ̌α με την μάναν ατουν κι ερώτεσεν τον χαντζ̌ήν:
-Μέρ’ είν’, είπεν ατον, η Ίντζ̌ελεϊμ, η Πέντζ̌ελεϊμ, και η Χαντάοϊναϊμ¹;
-Εγώ, είπεν ατον κι ο χαντζ̌ής, νά̤ Ίντζ̌ελεϊμ, νά̤ Πέντζ̌ελεϊμ, νά̤ χαντά-οϊναΐμ εξέρω. Το χάνι μ’ έν’ εύκαιρον και τρανόν, όσον θέλτς χόρεψον...