Επωδές σε στίχους

Άγουρος είμ’, άγουρος,
να φιλώ το μάγουλο σ’
Ατματσ̌άς είμ’, ατματσ̌άς,
να γριβώνω σο πατσ̌άχ’ σ’

Αδά βρέχ̌’ κι ακεί βροντά,
νασάν π’ έχ̌ την τροφαντάν

Αδά λέν’ ατο τερί,
π’ έχ̌ τρώει, πη ’κ’ έχ̌’ τερεί

Ακεί πέραν αγούλα̤/ταγούλα̤,
τ’ ολόγερα τσ̌αγούλα̤
Κι εγώ τηνάν αγαπώ
τ’ ομμάτα̤ τ’ς είν’ τσ̌αχούρα̤

Ακεί πέραν ήλος έν’,
ση ταγή μ’ ο σ̌κύλος έν’
Σ̌κύλος αν έν’ τρώει μας -ε-,
κουτσ̌ή αν έν’ παίρ’ μας -ε-

Ακεί πέραν ήλος έν’,
το κορτσόπον τίνος έν’;
Γιά τ’ εμόν έν’ γιά τ’ εσόν
γιά τ’ ακείν’ τη σ̌κύλ’ τη γιου

Ακεί πέραν σο ραχ̌ίν
στέκ’ έναν πουλίν παχ̌ύν
Μετ’ εκείνο το πουλίν
το γιαρόπο μ’ θα παχ̌ύν’

Απουρατάν ασ̌αγά¹
τρέχ̌’ ολίγον νερόπον
Έπαρ’ με, κόρ’, έπαρ’ με
είμαι καλόν παιδόπον

Άλ αμούραγι πασ̌ά
κέλ γιαρουσ̌ά, γιαρουσ̌ά
Κοϊνουντακί μεμελερί
βουρατζ̌άγουμ καρουσ̌ά²

Άλ ασ̌αγά, ασ̌αγά
πέν ινέμεμ, ινέμεμ
Κιουτσ̌ιουτζάκσην σεβτιγίμ,
πέν σανά κιουβενέμεμ³

Άλ’ ασ̌αγά, ασ̌αγά
φιστάν’ κουρμαλαρουνί
Πεγιενέμετιμ κιουζέλ
σενίν τουρμαλαρουνί⁴

Άλ’ ασ̌αγά βούρ τιζί
παπάν ο̤λτιουριούρ πιζί
Παπανίν κουτζαγουνά
σαγιατζ̌άγουμ πές̌ γιουζή⁵

Άλ’ ασ̌αγά⁶ το πανίν,
σύρ’ ατο και ’κι μακρύν’/τρανύν’
Τη Κερασούντας τα παιδία
αγαπούν την Λιανήν

Άλ’ ασ̌αγά τσ̌έκ γιοκαρή⁷
το φιστάν’ σο γιάν’ απάν’
Ο Θεός να παίρ’ την ψ̌η μ’
σ’ άσπρον το κερτάν’ απάν’

Ασκητάς φορεί την γούναν/παίζει την λύραν
κι η Λισάφ κρεμάν’ την γούλαν

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Κι ας σ’ ομματί μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλαρόπο μ’ βρέχω

-Γραία, γραία, χόρεψον
-Γραία είμαι, ’κ’ επορώ
Κι αν καλοκρατείτε με
μούνον σείομαι κι εγώ

Έλα, έλα μετ’ εμέν,
μετ’ εμέν τον τσ̌οπανίτς
Γάλαν φά’ και γάλαν πίαν,
γάλαν φάσον τα παιδία
Τη παιδί’ σ’ τ’ αποπλυμόπα
φάσον ατα τα σ̌κυλόπα

Έναν κι έναν ευτάν’ δύο,
έφαγες όλον τον βίον
Δύο κι έναν ευτάν’ τρία,
ντό καλόν έν’ η παντρεία!
Τρία κι έναν, τέσσερα,
’κ’ έρχομαι σ’ εσέτερα
Τέσσερα και έναν, πέντε,
η κουτσ̌ή σ’ εμέν επέμ’νεν
Πέντε κι έναν ευτάν’ έξ’,
το μαλλίν ατ’ς έν’ μετάξ’
Έξι και έναν, εφτά,
η κουτσ̌ή μωρόν ’κ’ ευτάει
Εφτά και έναν, οχτώ,
το μαλλίν ατ’ς δελα̤χτόν
Οχτώ και έναν, εννέα,
εποίκες μ’ άμον μανέαν
Εννέα και έναν, δέκα,
για τ’ εσέν την ψ̌η μ’ εδέκα

Η Ποινή μ’ έν’ σο ραχ̌ίν
κι εγώ τρώγω την βρεχ̌ήν
Η Ποινή μ’ έν’ σο χωρίον
κι εγώ τρώγ’ αδά τον κρύον

Η σεβτά μ’ σην Τσ̌άμπασ̌ιν
κι εγώ σην Γαράσαρην
Έλα, σεβτά μ’, χαμελά
το καρδόπο μ’ ας γελά
Έλα σεβτά μ’ μετ’ εμέν,
μη σκοτώνω ’γώ εμέν

Καλομαθεμέν’ χ̌οράδες
κι οικοδέσπενες νυφάδες,
ντό τερείτε τα κορτσόπα
ντο χορεύ’νε χόπα-χόπα;
Χόπα-χόπα, χόπα-χόπα,
σην γαϊτά̤ν απάν’, κορτσόπα
Χόπα-χόπα, χόπα-χόπα,
ντώστε κα’ τα ποδαρόπα
Όλον χόπα, όλον χόπα,
ους να ξημερών’, κορτσόπα/νυφόπα
Χόπα, χόπ’ απάν’ σο χώμαν,
χορεψέστε εσείς, κορτσόπα
Όλον χόπα, όλον χόπα,
μη νυστάζετε, κορτσόπα
Όλον χόπα, όλον χόπα,
μ’ ενεγκάσκουστουν, νυφόπα
Νέγκασμαν ’κι σ’κών’ το χόπα,
ας ελέπω σας, παιδόπα

Λυριτζ̌ή καταραμένε,
τα κουλύρα̤ φορτωμένε

Μάνα μ’, τέρεν το παπόρ’
ντ’ άσ̌κεμα κουνίεται
Το γιαρόπο μ’ έν’ απέσ’,
γιάμ’ ρούζ’ και φουρκίεται

Μαύρε, μάυρε καυκομμάτ’/
Νέπε, νέπε καυκομμάτ’,
ήμπα̤ν πας και κρού’ς μ’ ομμάτ’

’Μώ σε, ’μώ σε, νε κομμέντσα,
πώς είσ’ άμον παλαλή
Έ͜εις τον έμορφον τον άντραν,
φιλείς ατον, ’κι λαλεί

Νε κουτσ̌ή, λεμόν’-λεμόν’,
το πόι σ’ άμον τ’ εμόν
Παρακαλώ τον Θεόν
πότ’ ’α ’ίνεσαι τ’ εμόν

Νε κουτσ̌ή μελαχρινή,
μόνασο μ’ έναν βραδήν
Άψον τ’ άψιμο σ’, άψον
κι όλα̤ τα ξύλα σ’ κάψον
-Τα ξυλόπα μ’ έιν’ ζογρά,
τίνος είσ’ ας έξερα!

Νε κουτσ̌ή, νε λεμονίτσα,
κολογκυθί’ καστανίτσα
Και φογούμαι γιάμ’ εντώκε σε
η μάνα σ’ η τσουνίτσα

Νε κουτσ̌ή τ’ εμέτερον,
πέει με τίναν θα παίρω
Και πασ̌κείμ’ τό ’κ’ επορώ
κρυφά-κρυφά να τερώ

Όι, ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί,
σο κιφάλι μ’ κάτ’ λαλεί
Κι αν ’κι πάγω του βραδύ
’α σκοτών’ με η γαρή

Οι Πέρανλουδες φορούν πασμάδες
και χορεύ’ν’ άμον γιοσμάδες
Οι Τσ̌αϊρλήδες φορούν τα γούνας
και χορεύ’ν’ άμον κουτούνας
Οι Ποχλουτερότ’ φορούν κα̤ζία
και χορεύ’ν’ άμον τα̤ζία⁸

Ο ποπάς κι η ποπαδία
εποίκαν την ανομίαν
Πέντε μήνας, έξ’ παιδία
κι άλλ’ ατόσα σην κοιλίαν

Πάει ομάλα̤, πάει ομάλα̤,
πάει ομάλα̤ και λιβάδα̤
Ους να μερών’ κείτ’ ομάλα̤
ση Γιαννίκα την αγκάλα̤ν
Αχ! Ο νους ι-μ’ έν’ αδά κι ακεί,
τ’ ομμάτα̤ μ’ σα νυφάδα̤

Πας ομάλα̤, πας και τίκια,
τ’ ορταρόπα σ’ είν’ τιφτίκια
Πας ομάλα̤, πας ομάλα̤,
τ’ ορταρόπα σ’ αρνομάλα̤

Σ̌ιπ-σ̌ιπ κι άμον ελαίαν,
γύριξον σ’ εμέν μερέαν
Γύριξον σ’ εμέν μερέαν,
πώς μυρί͜εις τρανταφυλλέαν

Σ̌ιπ-σ̌ιπ και τάνα, τάνα,
η μάνα τ’ς έν’ η Καστάνα
Τα ποδάρα̤ τ’ς γιοσμαλούγια,
θα παίρ’ ατεναν ναλία

Σύρον άν’ και σύρον κα’,
το φιστάν’ σο γιάν’ απάν’
Ο Θεός την ψ̌η μ’ να παίρ’
σ’ άσπρον την κερτάν’ απάν’

Τ’ αιγιδόπο μ’ βόσ̌κεται,
σ̌υρίζ’ ατο, κλώσ̌κεται
Κι εγώ τηνάν αγαπώ
το τραπολόζ’ ζώσ̌κεται

Τα κορτσόπα τα καλά
πορπατούν σην μαχαλάν
Πορπατούν σην μαχαλάν
κι όλα̤ ’φτάν’ έναν παράν

Ταρατούμπαλ τα ραχ̌ία
ο Κορόης κι η Ναστασία
Ο Κορόης κι η Ναστασία
επήγανε σην Ρουσίαν
Έξ’ μήνας, έξ’ παιδία
κι άλλα πέντε σην κοιλίαν

Τένι-τένι, τένι-τένα
κανείς ’κ’ έν’ άμον ατένα
Κι ήντζαν θα λέει για τ’ ατένα
να γίν’ται γουρπάν’ σ’ ατένα
Τέρεν, μάνα, πως χορεύω,
τα παπούτσ̌α μ’ άν’ ’κι σ’κώνω
Την -ι- γην κατατρυπαίνω
και τη σ̌κύλ’ ο γιον ’κι παίρ’ με

Τζ̌άνουμ, τζ̌άνουμ Ζωγραφία,
κι ανεβαίνει σα ραχ̌ία
Έι, πίνει τα κρύα τα νερά
και σύρ’ την μαναχ̌ίαν

Την τσ̌αχουρομάταιναν,
την παγουρομάταιναν
Κι αν ’κι δίν’νε μ’ ατέναν
εγώ θα κλέφτ’ ατεναν

Τη τιτινί μ’ την κεσέν
να τυλίγομ’ εγώ ’σέν
Πη κοιμάσαι απέσ’ σο στρώμαν
να φιλώ σ’ απέσ’ σο στόμαν

Το ραχ̌ίν χ̌ιονίεται,
παίρ’ ο ήλον λύεται
Κι εγώ είμαι σεβταλούς,
το καρδόπο μ’ λύεται

Τρώει ο λύκον την φοράδαν
κι όλον το καλόν το χτήνον
Και πόσα φοράς εμόνασες
εμέν τον Κωνσταντίνον;

Τρώει ωτία, τρώει ωτία
τη Κερέκας η λαλία
Και τ’ ομμάτα̤ μ’ εσκοτείνεψαν
ας σην αροθυμίαν

Φα’ με, φασουλίτσα μ’, φα’ με,
κι εγώ για τ’ εσέν θα χάμαι
Δώδεκα χρονών κορτσόπον
πώς θα σύρ’ και παίρ’ το ψ̌όπο μ’!

Χ̌ορομύλτσον και κοσ̌κιντσον,
βάλεν έναν βούραν κι άλλον
Χ̌ορομύλτσον και κοσ̌κιντσον,
τ’ αλέυρα̤ σ’ έμορφα ποίσον
Και ση Ταχμάζ’ τ’ αμπαρόπον
βάλεν έναν βούραν/δύο βούρας κι άλλο
Κι όντας πας σα λεφτοκάρα̤
λάλ’ κι εμέν κι ας πάμ’ εντάμαν
Κι όντες έρτ’ εκείν’ η ώρα
φέψον κι έλα, Πελιστέρα