Ο γραίον και η γραία

Αρ’ ακ’σέστε μίαν ντ’ έπαθαν
ο γραίον και -ν- η γραία
Εσκάλωσαν και -ν- έλεγαν
ντ’ εποίκαν τα παλαία
-Εξέρτς, λέει ατον η γραία,
ασ’ τ’ επήρα σε μα̤λέα,
αρ’ ατότες κουσούρ’ ’κ’ είχα,
τ’ εμορφάδας όλα̤ είχα:
τ’ οφρύδα̤ μ’ άμον γαϊτάνα̤
κι είχα έμορφα κερτάνα̤
το στόμα μ’ έτον μικρόν,
το πρόσωπο μ’ στρογγυλόν,
μαύρα μαύρα τ’ ομματόπα μ’
κι άμον γαίμαν τα χ̌ειλόπα μ’
Έπρεπέ με βασιλέας,
γιοκ άμον εσέν σ̌αφλέας
Τ’ ωτία σ’ άμον καλάθα̤,
τα γένα̤ σ’ άμον χωράφα̤
Αρ’ εγούζεψεν ο γραίον:
-Νε κουτσ̌ή, λέει, μα̤λα̤ρία,
τσί θα παίρ’νε σε, τσουνίτσα
κι αρ’ εσέν την τσιμπλα̤ρίτσαν;
Τα μαγ’λόπα σ’ εσουφρώθαν,
τ’ ομματόπα σ’ εκουφώθαν,
ελείφταξεν τ’ αχουλόπο σ’
κι εζαρώθεν το στομόπο σ’
Άγρα̤-άγρα̤ ντό τερείς;
να μασάς πα ’κ’ επορείς!
Αρ’ εγούζεψεν κι η γραία:
-Τέρεν, λέει ατον, μυξέα
και ταλεύ’ σα μουστακόπα τ’
και σα άσπρα τα γενόπα τ’
Η γραία ’κι λαλαχ̌εύ’
σο χτούπιγμαν πογουσ̌εύ’
-Ούι, τσ̌αΐζ’ ο γοτζ̌αμάνον,
τα μαλλία σ’ θα αχπάνω
Κι ετάλεψεν σα μαλλία τ’ς
και εξέβεν η λαλία τ’ς
-Ούι, εχτούπ’σες τα μαλλία μ’
κι εποίκες με τσ̌ιπ κ̂α̤λίαν
-Κι αμ’ εσύ τα μουστακόπα μ’
κι έναν-έναν τα γενόπα μ’,
εχτούπ’σες ατα, νε γάρη,
κι εποίκες με παλληκάρι!