Κάτω σε γιαλό, κάτω σε περιγιάλι κείτ’ ένας αητός, τα χιόνια χιονισμένος Και περικαλεί τον ήλιον για να λάμψει -Λάμψε, ήλιε μου, λάμψε χρυσό μου μάτι για να λιώσουνε τα χιόνια απ’ τα φτερά μου Να πετώ κι εγώ σαν όλα τα πουλάκια, να γράψω χαρτίν, στην ερημιά να στείλω Στα σαράγια μου, σ’ έξι ψηλά παλάτια κόρην αγαπώ, ξανθήν και μαυρομάτα Που η μανούλα της μονάκριβη την έχει μόσκο την καλεί και βάλσαμο την κράζει Φούντα της μηλιάς, τα μήλα φορτωμένη όλοι έδραμαν και πήραν απ’ τα μήλα Έδραμα κι εγώ να πάρω απ’ τα μήλα μήλα δεν ηύρα, μόν’ τον καημόν επήρα Πέφτω κι αρρωστώ σε κίνδυνο μεγάλο κράζουν τον γιατρόν, τον πόνον μου να γιάνει -Γιάνε με, γιατρέ, κι εγώ θα σου πληρώσω γρόσια μετρητά, φλουριά με το μαντίλι Λέει κι ο γιατρός «και ’συ αρρωστιά δεν έχεις! Κόρην αγαπάς ξανθή και μαυρομάτα Δώδεκα χρονών κι ο ήλιος δεν την είδε»
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
|---|---|---|---|
| αρρωστώ | αρρωσταίνω | ||
| ηύρα | βρήκα |
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλ. |
|---|---|---|---|
| αρρωστώ | αρρωσταίνω | ||
| ηύρα | βρήκα |
Σύμφωνα με τον Βαλαβάνη, το τραγούδι αποδίδεται σε δύο διαφορετικούς τόνους, ανάλογα με την περίσταση: σε λα ελάσσονα (λα μινόρε) όταν πρόκειται για πένθιμες στιγμές, οπότε και ερμηνεύεται ως μοιρολόι, και σε λα μείζονα (λα ματζόρε) σε άλλες περιπτώσεις. Πρόκειται για το πολύ γνωστό τραγούδι «Κάτω στο γιαλό» ή «Κανελόριζα», με προέλευση μάλλον τα Δωδεκάνησα, το οποίο εμφανίζεται σε πολλά νησιά του Αιγαία και τα μικρασιατικά παράλια.
