Ο Βαλαβάνης χαρακτηρίζει το τραγούδι ως «θρησκευτικοκοινωνικό»· δεν ανήκει στα γαμήλια άσματα της Κερασούντας, ούτε πρόκειται για χορευτικό τραγούδι. Είναι καθιστικό, με αργό και βαρύ μελωδικό ύφος. Συνήθιζαν να το τραγουδούν τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, στα φιλικά σπίτια όπου αντάλλασσαν επισκέψεις και περνούσαν τον χρόνο τους με τραγούδια, παραμύθια, αινίγματα και άλλες αφηγηματικές παραδόσεις.
Το τραγούδι ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στις γυναίκες, που το τραγουδούσαν κυρίως οι ίδιες. Επιπλέον, στα εργοστάσια επεξεργασίας φουντουκιών της Κερασούντας, οι εργάτριες συνήθιζαν να τραγουδούν παλιά κερασουντέικα τραγούδια όπως αυτό κατά τη διάρκεια της δουλειάς. Έτσι, οι νεότερες μάθαιναν από τις παλαιότερες, ενώ η εργασία γινόταν πιο ευχάριστη και συλλογική.
¹ ο συγκεκριμένος στίχος απαντά ως κατακλείδα και σε άλλα τραγούδια του ίδιου είδους
