Ο Γεώργιος Βαλαβάνης κατέγραψε το συγκεκριμένο τραγούδι με την επίγνωση ότι πρόκειται για επείσακτο, καθώς απουσιάζουν τόσο οι χαρακτηριστικές ιδιωματικές λέξεις όσο και η τεχνοτροπία που συναντάται στα υπόλοιπα τραγούδια της Κερασούντας. Το είχε ακούσει ο ίδιος, όταν ήταν ακόμη παιδί γύρω στα 1890, από ναυτικούς της πατρίδας του που μόλις είχαν επιστρέψει από ταξίδι. Το τραγούδι δεν ανήκε στο ρεπερτόριο των γαμήλιων ασμάτων, η μελωδία του ήταν απλή και γρήγορη, όμως ο ίδιος δεν θυμόταν με βεβαιότητα αν προοριζόταν για χορό.
Σε υποστήριξη της άποψης ότι το τραγούδι είναι ξένο προς την τοπική παράδοση, ο Βαλαβάνης καταγράφει και μια παρόμοια εκδοχή του από τη Ζάκυνθο. Η παρατήρησή του αποδείχθηκε εύστοχη, καθώς πρόκειται πράγματι για τραγούδι ευρύτερα γνωστό, με παραλλαγές που απαντώνται σε διάφορες περιοχές του Αιγαίου, όπως η Χίος, η Λέσβος και αλλού.
