Το γιαβρί μ’

Το γιαβρί μ’, το γιαβρί μ’,
αχ! εγώ να ποδεδίζω!
Την ζωή μ’ και την ψ̌η μ’,
πουλί μ’, σ’ εσέν χαρίζω

Το γιαβρί μ’, το γιαβρί μ’,
φως απέσ’ ση σκοτίαν
Εφύτρωσεν εγάπ’ς τσ̌ιτσ̌άκ’
αδαπέσ’ σην καρδία μ’

Το γιαβρί μ’, το γιαβρί μ’,
αχ! εγώ ’κι χορτάζω
Πάντα θέλω να φιλώ
και να σπιχταγκαλιάζω

Το γιαβρί μ’, το γιαβρί μ’,
γουρπάν’ σ’ ατά τα κάλλι͜α τ’
Θάλασσα έν’ τ’ ομμάτια ’θε,
τρανόν έν’ η εγκάλια τ’

Το γιαβρί μ’, το γιαβρί μ’,
αχ! εγώ αν θα χάνω
άλλο ’κι θέλω να ζω,
καλλίον ν’ αποθάνω