Έναν έν’ το Θρυλόριον

Έναν έν’ το Θρυλόριον
σ’ ατή την οικουμένην
’σάν αδά που γεννίεται
κι ους ν’ αποθάν’ που μένει
Κι άχαρον που ξενιτεύκεται
πάντα λέει «ν’ αηλί εμέν -ι»

Σα Τρίγωνα και σο Μερά
κι απάν’ ση Σταλαγμίταν
τσ̌οπαντζ̌ουλούχ’ εποίν’ναμε,
μωρόπα έναν τσίρταν

Ελλάδα, το Θρυλόριο σ’
γραμμένον έν’ σ’ αρχεία σ’
Εγούρεψε κοπερατίφ/συνεταιρισμόν
άλλ’ έμπρα̤ ’ς σ’ όλ’ τα χωρία σ’

Γουρπάν’ σ’ εσέν, Θρυλόριο,
σ’ ομάλια, σα κοιλάδι͜α σ’
Ατά ντο εσ̌ολίκευαν
τ’ έμορφα τα νυφάδι͜α σ’
Σην πλατέα, σην πλατέα
τουλούμ’, νταούλ’, ζουρνάδας

Έμορφα εκελάηδαναν
πρωτάνοιξη σ’ ορμία
κρυμμένα σα φύλλα απέσ’
τη Θεού τα πουλία!
Ν’ εκλώσκουν η ώρα οπίσ’
ν’ εζήν’να ’τα αλλομίαν

Έκιτι, χρόνα̤ και καιροί,
βαχούτι͜α και ζαμάνι͜α
Σ’ αλών’ απάν’ εσάρευαν
κατσκαρένι͜α τουκάνι͜α