Η Συμέλα κι ο Γιωρίκας

Ατσ̌άπ’ σ’ οσπίτι μ’ ντ’ έπαθαν;
Γιατί ’κι στείλ’νε γράμμαν

♫

Συμέλα αγάπη μ’, ντ’ έπαθες,
γιατί ’κι στείλτς με γράμμαν;
Γιάμ’ το παιδί μ’ ερρώστεσεν
κι εφούρκ’σε σε το κλάμαν

Γιωρίκα, γράμμαν γράφτω σε,
η ψ̌η μ’ έρθεν σο στόμαν
Εγώ τα νιάτα μ’ έφαγα
κι εσύ σα ξένα ακόμαν

Έψ̌ες, ρίζα μ’, τ’ άψιμον
τη καρδίας ι-μ’ τ’ απέσ’
πέλκι σβήεται τ’ εμόν
σην οτάν εμουν απέσ’

Ατό κρύφον εκράν’να ’το
μακρά σην ξενιτείαν
Ατώρα τρέχω κι έρχουμαι,
εντώκεν σην καρδία μ’

Πέντ’-έξ’ μαντίλια αγόρασον
τα δά̤κρα̤ μ’ να σπογγίζω
Τ’ ομμάτα̤ μ’ εσκοτείνεψαν,
εσέν πάντα νουνίζω

Στρώσον το κρεβάτ’ τ’ εμόν,
λούστ’, χτενίστ’ και έμπα απέσ’
Γιάμ’ αργείς, ψ̌ήκα τ’ εμόν,
κι ενεσπάλτς ατό ντο λες;