Ντό σύρ’νε ο κύρ’ κι η μάνα

Ντό σύρ’νε ο κύρ’ κι η μάνα
τα παιδία να τρανύν’νε!
Τα μαλλία τουν ασπρύν’νε
ατά ους να μεγαλύν’νε

Τα κορίτσ̌ι͜α να προικίζ’νε,
ατά ν’ επορούν κι αντρίζ’νε
Οι γαμπροί όλ’ ψαλαφούν
και -ν- αν έχ’νε ’κ’ ερωτούν
Ν’ αηλί τον κύρ’ και την μάναν,
εένταν βελόν και ράμμαν

Ο πατέρας κουβαλεί
ατός όσον ντ’ επορεί
Και -ν- η μάνα χουσμα̤τεύ’,
σιδερών’, πλύν’ και μαειρεύ’

Αρχινά όντες μερών’
και τελέν’ όντες νυχτών’
Κι ατά όλα για το βίον,
για το χατίρ’ τη παιδίων
Κι ατά μεκατίρ’ ’κ’ εξέρ’νε,
άλλο πολλά -ν- αραεύ’νε

Τα παιδία όντες τρανύν’νε
σημασίαν ξάι ’κι δίν’νε
Ατείν’ την ψ̌ην ατουν δίν’νε
ατά ους να μεγαλύν’νε

Ο γέρον εγέρασεν
κι η γραία -ν- εζάρωσεν
Με το ζόρ’ κρατούν την ψ̌ην,
τα ποδάρι͜α σο ταφίν
Και ταβίζ’νε τα παιδία
απάν’ σην κληρονομίαν