Όσοι ζουν σην ξενιτείαν

Όσοι ζουν σην ξενιτείαν
τρανόν σύρ’νε αροθυμίαν
Σον τόπον ατουν εφέκαν
μανάδες, μικρά παιδία

Τα παιδία ορφανίγαν,
ας ση μάναν εχωρίγαν
Χωρίς τη μάνας τ’ εγκάλιαν
άμον το κερίν ελύγαν

Τα γράμματα όντες παίρ’νε
σο νουν ατουν όλα φέρ’νε
Και -ν- ας σην αροθυμίαν
δεβάζ’νε κι απ’ άκρας κλαίνε

Είνας νουνίζ’ τα παιδία τ’ς
και λύεται η καρδία τ’ς
Άλλος τον κύρ’ και την μάναν,
πάντα ντ’ αναμέν’νε γράμμαν

Ευτάγ’νε υπερωρίαν
και τρανόν οικονομίαν,
σην Ελλάδαν να γυρίζ’νε
και -ν- ανοίγ’νε έναν δουλείαν

Νύχταν, ημέραν νουνίζ’νε
σην πατρίδαν να γυρίζ’νε
Ν’ ευτάν’ ολίγα παράδες
κι έναν οσπιτόπον χτίζ’νε