Όντες χάντς το ζευγάρι σ’

Είνας χ̌έρα η καημέντσα
έτονε πουγαλεμέντσα
Και καν’νάν σον κόσμον ’κ’ είχ̌εν,
κανέναν παραθεόν

Σο κρεβάτ’ επαραλάλ’νεν,
τίναν να επαρακάλ’νεν
κι ατός νοικοκυρεμένα
το χωράφ’ν ατ’ς να οργών’;

Άντρας ατ’ς όντες εζήν’νεν
τα δουλείας ατ’ς εποίν’νεν
Μέρος χάμ’ πουδέν ’κ’ εφήν’νεν
και -ν- ατέν χαράν εδίν’νεν

Κι ας σ’ έχασεν το ζευγάρ’ν ατ’ς
μαύρα έσυρεν απάν’ ατ’ς
Κι ας σο χωράφ’ τα παΐρα̤
εγομώθανε τσ̌αΐρα̤

Τσ̌αϊρωμένον επέμ’νεν
και η χ̌έρα ’δέν ’κ’ εθέλ’νεν
Και -ν- ατώρα εγροικά ’το
πως πρέπ’ να καλλιεργά ’το

Είνας άλλ’ ας σην κεντήν ατ’ς
εγροικά την καμονήν ατ’ς
Λέει ατέν «εγώ τσ̌ούζω σε,
για τ’ ατό θα βοηθώ σε»