Γραμμένον αέτσ’ έτονε

Η μάνα π’ εποίκε με πόσον έκλαψεν
το κακόν ντο εύρε με όντες έμαθεν
Ας σην ξενιτείαν έγκαν το κορμί μ’
απάν’ κέσ’ σα στράτας εξέβεν η ψ̌η μ’

Πέει με, Χάρε μ’, ντ’ εγροικάς;
Πέει με ντό νουνί͜εις;
Όντες παίρτς τα νέικα ψ̌ήα
γιάτι ’κι πονείς;

Ο Χάρον εντώκεν και -ν- επέρε με
Καν’νάν ’κ’ ελυπέθεν όντες εύρε με
Ούτε τα παιδία μ’, ούτε τη γαρή μ’,
ούτε κύρ’ και μάναν κι επέρεν την ψ̌η μ’

Πέει με, Χάρε μ’, ντ’ εγροικάς;
Πέει με ντό νουνί͜εις;
Όντες παίρτς τα νέικα ψ̌ήα
γιάτι ’κι πονείς;

Γραμμένον, μανίτσα μ’, αέτσ’ έτονε,
κανείς ’κ’ επερ’μένεν ντο εέντονε
Το τελευταίο μ’ η ώρα όντες έφτασεν
έντον κόλαση ο πόνον κι η ψ̌η έβγεσεν

Πέει με, Χάρε μ’, ντ’ εγροικάς;
Πέει με ντό νουνί͜εις;
Όντες παίρτς τα νέικα ψ̌ήα
γιάτι ’κι πονείς;