Ο Φώτης και η Πόπη

Οψέ κέσ’ έναν βραδήν
αρχινούνε την ταβήν
ένα νέικον παλληκάρ’
μ’ έναν έμορφον κουτσ̌ήν

Για ακούστε την αιτίαν
ντ’ έβγαλαν τη φασαρίαν
ας σ’ αγούρτς κι ας σοι γαρήδες
ποίος έχ̌’ πολλάν αξίαν

Λέει το παλληκάρ’ την Πόπη
«Σ’ όλα οι αγούρ’ είν’ πρώτοι
και με ψεύτικα τσ̌αλούμι͜α
’κι γελάς εμέν τον Φώτη»

-’Κι θέλω παρατηρήσεις,
πείσματα και αντιρρήσεις
Κι άμα έ͜εις αμφιβολίαν
αρχινώ σε ερωτήσεις

-Κάλη, πέ’ με επορείς
πανταλόν’ για να φορείς
και τη νύχταν ση σκοτίαν
κι όπου θέλτς να τριγυρί͜εις;

-Να φορείς και πανταλόν’
’κ’ έν’ ταλέντον αντρικόν
Γιατί ’κ’ επορείς να βάλτς
γκολ σον Κιλκισιακόν;

-Ό,τι άλλο να ευτάς
και σον ουρανόν να πας
ανδρικόν ελευθερίαν
’κ’ επορείς να αποκτάς

Και εμέν ’κι φοβερί͜εις
πανταλόν’ για να φορείς
Τα μυαλά σ’ μη παίρ’νε αέρα,
τέρ’ απέσ’ ντο κουβαλείς