Θάλασσα Καραντενίζ

Θάλασσα Καραντενίζ,
το νερό σ’ ’κι κατενίζ’
Μαύρο έν’ το γούμ τ’ εσόν
άμον την καρδι͜άν τ’ εμόν

Τρέχουν σο Καραντενίζ
τ’ έμορφα τα ποτάμι͜α
Ατά είν’ τα πουλία σ’
κι εσύ είσαι η μάνα

Θάλασσα Καραντενίζ,
την καρδία μ’ μη κολλί͜εις
Τα τέρτι͜α μ’ είναι πολλά
θολούντανε τα νερά

Θάλασσα Καραντενίζ,
πέει με απέσ’ ι-σ’ ντό κρατείς;
Αν θέλω να μαθάνω,
εμένα πα να μαθί͜εις

Ση θάλασσας το γουΐν
πολλά είναι κρυμμένα
Να ’ρχουμαι να τραγωδώ,
τα ποδάρι͜α μ’ κομμένα

Θάλασσα Καραντενίζ,
είπε απέσ’ ι-σ’ ντό κρατείς;
Για πέ͜ει με τα παλαιά σ’,
να λέγω σε τ’ υστερνά σ’

Χάϊτε ας πάμε, παιδία,
σ’ έμορφον την θάλασσα
Ας σου ήρθα κι είδα σε
την καρδία μ’ χάλασα

Το νερό σ’ αν πίνουνε
πουλία ’κι χορτάζουν
Άντα ακούω τ’ όνομα σ’
τα γόνατα μ’ τρομάζουν

Πάντα έχω σο γιάνι μ’
ας σο νερό σ’ κουβαλώ
Άκ’σον την τραγωδία μ’
ρωμαίικα ντο τραγωδώ

Σο γιαλό σ’ ακουσκάται
τη κεμεντζ̌ές λαλία
Νά ’ρχουνταν και πίν’νε σε
ρωμαίικα παιδία