Σαντάς χορός

Και -ν- ακούσατε παιδία
και ντ’ εποίκα την δουλείαν
και -ν- εχπάστα και -ν- επήγα
και σην καβέν του Πιστόφ’

Εκεί κάποσον εκάτσα
και -ν- εσ’κώθα και -ν- ευχέθα
«Ταή,» είπα -ν-, «ο Θεός [και]
να χαρί͜ει σε τον υιό σ’!»

-«Ντό λες» είπε με «καημένε;
Τραγουδείς, τσ̌ουλνταρεμένε!
Τα παράδες αν ’κι δί’ς
θα βάλω σε σο χαπίς»

Εχάλασα σο τσεπόπο μ’
εύρα έναν καπεκόπον
Έπλωσα τον την παράν
μετ’ έναν τρανόν χαράν

-Έπες κρασίν βαρελέας
και ρακία πουλουλέας
και ψωμία πέντε τάϊα
κι εκατόν πενήντα τσ̌άϊα

Κι εσύ δί’ς με το καπέκ’;
Τέρ’ εσύ και τον κεπέκ!
Έβγαλ’ δος με το παλτόν
κι εσύ δέβα σο καλόν

Έβγαλ’ δος με τα τσαρούχ̌ι͜α σ’
Αν ’κ’ έν’, θ’ αχπάνω τα νύχ̌ια σ’
Έβγαλ’ δος με την κουκούλα σ’
Αν ’κ’ έν’, θ’ αχπάνω τη γούλα σ’

Εφέκε με τσιρτσ̌ουπλάχ’,
κεπαζέν κι άμον χορτλάχ
Έναν λάχταν εδέκε με
σο κιφάλ’ απάν’ ερρούξα
Σο κιφάλ’ απάν’ ερρούξα
το κιφάλι μ’ εταράεν,
Το κιφάλι μ’ εταράεν,
εκείνος εχπαράεν

[Αλλαγή θεματολογίας]

Ση Σαντάν μίαν φοράν
εντώκεν τρανόν ποράν’
Άλλ’ εσώρευαν τα ξύλα,
άλλ’ εποίν’νανε τα φύλλα
Τ’ ουρανού τα καταρράχτρα̤
ένοιξαν δια μίας

Όλ’ εκούξαν «(α)λί εμάς
Ντό έν’ αγούτο η αντάρα
και του Θεού η κατάρα;
Ντό έν’ αγούτο, γουρπάν’;
Θα φουρκίζ’ και τοι τσ̌οπάν’»