Μοιρολόι Τραπεζούντας (Λαμπάδα μ’ βζησμένον)

Αχ! Λαμπάδα μ’ βζησμένον!
Ρίζα μ’, εγώ πώς να κλαίγω σε, πουλόπο μου;
Θα κατηβάζω δάκρυ͜α αγνά,
θα βρέχω και τον κόσμον
Αχ! Του κάκου τα…
Αχ! Του κάκου ντ’ επολέμεσα,
του κάκου ’γώ ντ’ ενέστεσα κι εποίκα σε λαμπάδαν
Εξέγκεν και -ν- επέρε σε
ο Χάρον κι ας σα χ̌έρι͜α μ’
Αχ! Πουλί μ’, πουλί μ’, έκαψές με, πουλί μ’
Έκαψες την καρδία μο’! ’ποίκες την βερι͜ανέν -ι
Αχ! Πουλί μ’ εσύ είσαι τ’ εμόν
Ατώρα είσαι και τ’ εμόν
Και θα πας σον Άδην
Ε! Ρίζα μ’
Ρίζα μ’, πουλί μ’ εσύ, εμέναν πώς ορφάντσες;
Νε ρίζα μ’, εμέν πώς ορφάντσες;
Καλύτερα να επεθάν’να εγώ, παρά εσύ, ρίζα μ’
Ε! Εγώ πώς θα περάνω τη ζωή μ’ αέτσ’;
Του κάκου! Πώς θα εβγαίν’ η ψ̌η μ’;
Ρίζα μ’, λέγω σε
Άτσ̌απα ακούς, ας σου λέω σε γιόξαμ’ ’δέν ’κι ακούς;
Τιδέν ’κι ακούς, ε πουλί μ’;
Κρίμαν σ’ εσέν, γιε μ’!
Αέτσ’ πώς εποίν’νες με εσύ κι εφέκες με μαναχ̌έσσαν;
Εγώ ατώρα πώς θα ζω αέτσ’;
Έρημον να ’ίνεται! Ας επεθάν’νεν εκείνος, παρά εσύ ρίζα μ’!
Με την καρδίαν λέγ’ ατο…
Και ατώρα πα ν’ αποθάν’, ξάι ανάγκην ’κι ευτάγ’ ατο!
«Αχ! Αχ! Θεία, αέτσ’ μη λες! Θεία, θεία αέτσ’ μη λες!
Ατό θα δι͜αβαίν’ και θα περάν’ και θα πουσ̌μανεύ’ς
Εκείνος πα άλλο έν’. Κι α’ ντό να ’φτάμε; Α εγέντον!»
Γιοκ, ρίζα μ’, γιοκ! Στερεμονήν…
Αχ! Από τώρα πώς ’κι θα τερώ;
Νύχταν ημέραν σο μνήμα σ’
Και σο ταφί σ’ θα κλαίγω
Ε, άστρε μ’, άστρε μ’!
Για τέρεν! Θαρρείς λάμπ’ άμον τον ήλιο!
Ρίζα μ’, φωτά͜εις και επέρασαν τα νι͜άτα σ’ ι-σ’ σο χώμαν
Ε! Ν’ αηλί εμέν την ορφανήν! Ν’ αηλί εμέν!