Πατέρα ’κι ανασπάλλω σε

Τη φωτογραφία σ’
έχω σα χ̌έρι͜α μ’
Και τα δάκρυ͜α μ’ τρέχ’νε
για τ’ εσέν, πατέρα μ’

Σον δύσκολον την ώραν
κανέναν ’κ’ έχω
Να θήκω τα χ̌έρι͜α μ’
σ’ ωμία τ’ απάν’

Μόνο ’σέναν είχα
στήριγμαν σον κόσμον
Ατώρα -ν- επέμ’να
ορφανόν

Με τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
έλεπα τον κόσμον
Ατώρα τα δάκρυ͜α μ’
τρέχ’νε νερόν

Με τ’ εσά τα χ̌έρι͜α
έχτιζα τον κόσμον
Ατώρα έναν πόδαν
να ευτάω ’κ’ επορώ

Ο πατέρας έν’
ο κορμόν τη δεντρού
και τα κλαδόπα
είμες εμείς

Σο δύσκολον την ώραν
κουίζομε «μανίτσα»
Μα ας σον πατέραν
αναμένομε