Τα παράπονα τη ξενιτέα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Ιορδανίδης, Μπάμπης Κεμανετζίδης

Τα παράπονα μ’ πολλά είν’,
η ψ̌η μ’ γεραλίν
και η γούλα μ’ κρεμαμένον,
έρημον πουλίν

Πέραν σα ψηλά ραχ̌ία
είν’ ανθρώπ’ τ’ εμόν
Η μανίτσα μ’ και ο κύρη μ’
και ο αδελφό μ’

Μαναχός απέσ’ σα ξένα
σιρινεύκουμαι
Και τα νύχτας σο κρεβάτι μ’
γυροκλώσκουμαι

Τα παράπονα μ’ ’κι ακούνε
όλ’ τερούν σεΐρ’
Το νερόν τη ξενιτείας
πικρόν και ζεχίρ’

Σύρω και τ’ αροθυμίας,
τρώγω την ζωή μ’
Ας εφίλ’να απέσ’ σ’ ομμάτι͜α
και την αδελφή μ’

Άμον άδικον κατάραν
στέκω απάν’ σην γην
Ζω ανάμεσα σον κόσμον
εγώ ας σο ταφίν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανθρώπ’	άνθρωποι
απάν’	πάνω
απέσ’	μέσα
αροθυμίας	(γεν.) νοσταλγίας, (πληθ.) νοσταλγίες
γεραλίν	πληγωμένο, τραυματισμένο	yaralı
γούλα	λαιμός	gula
γυροκλώσκουμαι	κλωθογυρίζω
είν’	(για πληθ.) είναι
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εφίλ’να	φιλούσα
ζεχίρ’	δηλητήριο	zehir/zehr
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κρεμαμένον	κρεμασμένο/η
μαναχός	μοναχός, μόνος
νύχτας	(ον.πληθ.,τα) νύχτες
όλ’	όλοι/α
ομμάτι͜α	μάτια
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
σεΐρ’	θέαμα πρόσφορο για διασκέδαση (τερώ σεΐρ: κοιτώ κάτι παραμένοντας αμέτοχος)	seyir/seyr
σιρινεύκουμαι	σέρνομαι κατά γης	sürünmek
σύρω	σέρνω, τραβώ, ρίχνω
ταφίν	τάφος
τερούν	κοιτούν
ψ̌η	ψυχή