Η μάνα και ο πατέρας

Έν’ η μάνα σο παιδίν
και εικόνα και κερίν
Αρρωσταίν’, τη μάνα θέλ’!
Τα λόγια τ’ς άμον το μέλ’

Και -ν- ο πατέρας σο ποδάρ’
τη ’σπιτί’ έν’ το στουλάρ’
Σα ποράνι͜α τη ζωής
’κ’ έν’ άμον ατόν κανείς

Τα παιδία τ’ς λούζ’, αλλάζ’,
τη βούκαν ατ’ς ατά φάζ’
Τη μάναν όντες τερούν,
τα χ̌είλια τ’ς χαμογελούν

Και -ν- ο πατέρας ο καλόν
όλη μέρα κι͜αν ιδρών’
Τ’ εμέκι͜α τ’ ξάι ’κι νουνίζ’
σα παιδία τ’ χαλαλίζ’

Έν’ η μάνα σο παιδίν
παρ’γορίαν ση ζωήν
«Μάνα» το παιδίν ντο λέει
άθελα -ν- η μάνα κλαίει

Και -ν- ο πατέρας πάντα παίρ’
νεγκασίαν ντ’ έν’ ’κ’ εξέρ’
Και σο χ̌ιόν’ και ση βρεχ̌ήν
γουρπάν’ ο κύρ’ σο παιδίν