Αρχινώ και λέγω σας

Αρχινώ και λέγω σας
έναν μικρόν ιστορίαν
Σην Παλάφσ̌αν¹ όντες εζήν’ναμ’
παλαλά πολλά εποίναμ’

Αβούτειν’ ξαν αδακέσ’
τρέχ’νε ση Μιχά’ -ν- εκέσ’
Ένας νύφε έναν ημέραν
τη γαϊδάρ’ τη θαγατέραν

Ταβίζ’ με την πεθεράν ατ’ς,
σ’κούται φουρλαεύ’ απάν’ ατ’ς
Εξέγκεν το τακούν’ ατ’ς,
λέει την πεθεράν ατ’ς «Τσούνα!
Το κιφάλι σ’ άμον τας̌!
Εθαρρείς ’κι θα ψοφάς;»
Επιάσταν ’ς σα μαλλία,
εμαζεύτεν η γειτονία

Έρθεν κι ένας γειτονάς
λέει ατεν «εσύ ντ’ ευτάς;
Νέτσ̌η συ ’κ’ εντρέπεσαι;
Γιάτι κρού’ς την πεθερά σ’;»

Λέει ατον «Εσύ ντό θέλτς;
Το σ̌κυλίν θα γουρταρεύ’ς;»
Λέει η πεθερά ση νύφεν
«Μεσημέρτς έντον ’κ’ ενίφτεν»

Εγώ ευτάω τα δουλείας
θα τερώ και τα παιδία σ’
Ση κυρού σ’ ’κ’ είχ̌ες νερόν
αδά, θέλτς και παραγιόν

’Κ’ είχα πεθερά καλέσσα
Αχ! εγώ η τυχερέσσα
Τα βουτούρτα, τα τυρία
έχ̌’ α̤τα με τα κλειδία

Και η νύφε η καημέντσα
πάντα ζαρογουλιαμέντσα
Πάντα ευτάει υπομονή
τρώει κρομμύδι͜α και ψωμίν

Πεθερά τ’ς χατεύ’ ατεν
«Εξ’ ας σ’ οσπίτ’» λέει ατεν
Και η νύφε σ’κούται πάει
και παράπονον ’κ’ ευτάει

Άμον ντ’ έφτασεν σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
είδεν και την αδελφήν ατ’ς
Αδελφή ατ’ς εγροίκ’σεν α’,
μάναν ατ’ς πα είπεν α’

Η μάναν ατ’ς εβγαίν’ οξ̌ωκά
κι ερωτά ’τεν πρώτα-πρώτα
«Νέτσ̌η ντ’ έπαθες και κλαις
και τη μάνα σ’ ’δέν ’κι λες;»

«Νέτσ̌η μάνα μ’ ερωτάς με -ν
Ποίσον φαΐ να χορτά͜εις με»
-«Γουρπάν’ εγώ ση γούλα σ’
Μέρ’ εφέκες την Τασούλα σ’;»
-«Η Τασούλα έν’ σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
δικαιούται ατεν ο κύρ’ς ατ’ς

Και η πεθερά μ’ κακέσσα
πάντα αφήν’ με νηστικέσσα
Τσακών’ κι ευτάει το φούστορον
και τρώει α’ μαναχέσσα