Λαμπρής κερόπον

Έλα, τ’ εμόν πουλόπον,
ματούται το καρδόπο μ’
’Κ’ ελέπ’ς πως λύεται η ψ̌η μ’
άμον Λαμπρής κερόπον;

♫

Ξαν ση σεβντάς σ’ το άψιμον,
απέσ’ και ση φωτία σ’
Εγόμωσες το καρδόπο μ’,
τέρτι͜α, τυραννισίας

Έλα, τ’ εμόν πουλόπον,
ματούται το καρδόπο μ’
’Κ’ ελέπ’ς πως λύεται η ψ̌η μ’
άμον Λαμπρής κερόπον;

Ούλ’ αγαπούν και χ̌αίρουνταν,
εγώ αγαπώ και κλαίω
Ονέρ’τα και μουρατόπα
απέσ’ σ’ άψιμο σ’ καίω

Έλα, τ’ εμόν πουλόπον,
ματούται το καρδόπο μ’
’Κ’ ελέπ’ς πως λύεται η ψ̌η μ’
άμον Λαμπρής κερόπον;

Πόσα να σύρω ο άχαρον;
Άλλο πόσον να στέκω;
Άνοιξον τ’ εγκαλιόπο σου,
εκέσ’ την ψ̌η μ’ να θέκω

Έλα, τ’ εμόν πουλόπον,
ματούται το καρδόπο μ’
’Κ’ ελέπ’ς πως λύεται η ψ̌η μ’
άμον Λαμπρής κερόπον;