Άκ’σον, υιέ μ’, ντο λέγω σε

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Στάθης Νικολαΐδης, Στέλιος Καζαντζίδης

Άκ’σον, υιέ μ’, ντο λέγω σε
τρανύντς αμὰν - αμὰν -ι
Εντάμαν ζουν οι άνθρωποι
άμον δέντρα σ’ ορμάνι

Τα φιντανόπα τα μικρά
τρανύν’νε σην εβόραν
Παχ̌ύν κλαδίν σ̌κεπάζ’ ατα
’κι φοούντανε μπόραν

Κορφήν το δέντρον π’ έβγαλε
και τον ήλιον ελέπει
Τα φύλλα ’θε γεραλαεύ’
χαλάζ’ κι αστροπελέκι

-Σταθίκο Νικολαΐδη!

Κι όντες τρανύντς κι ευρίεσαι
σ’ ορμάν’ τη κοινωνίας
Μάθα και μ’ αχπαράεσαι
με τη ζωής ζεμίας

Ούι! Ζαντύνω, ζαντύνω!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άκ’σον	(προστ.) άκουσε
αμὰν	αμέσως, ευθύς, μονομιάς	hemen/hemān
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ατα	αυτά
αχπαράεσαι	(αμτβ) τρομάζεις, ξαφνιάζεσαι
γεραλαεύ’	πληγώνει, τραυματίζει	yaralamak
εβόραν	σκιά
ελέπει	βλέπει
εντάμαν	μαζί
ευρίεσαι	βρίσκεσαι
ζαντύνω	τρελαίνομαι	σάννας
ζεμίας	ζημιές
’θε	του/της
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μάθα	(προστ.) μάθε
όντες	όταν
ορμάν’	δάσος	orman
ορμάνι	δάσος
σ̌κεπάζ’	σκεπάζω/ει
τρανύν’νε	μεγαλώνουν, αναθρέφουν
τρανύντς	μεγαλώνεις, αναθρέφεις
φιντανόπα	φιντάνια, νεαροί βλαστοί	fidan<φυτόν
φοούντανε	φοβούνται
χαλάζ’	χαλάζι