Ο φίλο μ’

Απόψε πήρα έναν χαμπάρ’,
η ψ̌η μ’ έντον κομμάτι͜α
Ο φίλο μ’ πως ερρώστεσεν
και κείται σα κρεβάτι͜α

Σ’ οσπίτι μ’ άλλο ’κ’ εχωρώ,
’κ’ εξέρω ντό να ’φτάω
Πώς να ’μερών’ κι αχπάσκουμαι
σον φίλο μ’ για να πάω

Αρ’ ’μέρωσεν ο Θεόν
και σην στράταν εξέβα
Και απ’ απέσ’ ι-μ’ ’κ’ επορώ
ακόμα να πιστεύ’ α’

Έφτασα σην βραδήν απάν’
κι ασ’ έμπεσα σ’ οσπίτ’ν ατ’
’κ’ επόρεσα να ’γνώριζα
τον φίλο μ’ ’ς σο κατσίν ατ’

Ασ’ τ’ είδ’ ατόνε σο κρεβάτ’,
ελύεν κι ετελώθεν
Τ’ ομμάτια μ’ εδακρύασαν
κι η γούλα μ’ εγομώθεν

Εδέβεν πλαν’ ας σην ζωήν,
εχάθαν τα μουράτι͜α ατ’
Εφίλεσα τον κι επεκεί
ετσούπωσεν τ’ ομμάτι͜α τ’