Είδα σε και κάτ’ έπαθα

Είδα σε και κάτ’ έπαθα,
πουλί μ’, το νου μ’ θα χάνω
Μετ’ εσέν αν ’κι χ̌αίρουμαι
εγώ πρέπ’ ν’ αποθάνω

Απέσ’ σ’ άψιμον καίουμαι,
η βρούλα -ν- πώς σαρεύ’ με!
Τ’ αρνί μ’ τερεί -ν- από μακρά
και ’κ’ έρ’ται γουρταρεύ’ με

Εκάγα, αρνόπο μ’, ’ς σ’ άψιμο σ’,
επίασα ας ση βρούλα σ’
Τα δύο χ̌έρι͜α μ’ ση γιακά σ’,
τα κρίματα μ’ ση γούλα σ’

Ο πρόσωπος σ’ πολλά έμορφον,
τ’ ομμάτι͜α σ’ τογραεύ’νε
Το στέσιμον κι η καλατσ̌ή σ’
τον άνθρωπον μαεύ’νε