Σίτ’ επέγ’να ομάλια-ομάλια

Προβολή Τραγουδιού

Όλια τα «αχ» τ’ εμέτερα, εγένταν τραγωδίας

Καλλιτέχνες: Εύα Σταμπολίδου, Μάκης Σεβίλογλου, Σταύρος Μιχαηλίδης

Σίτ’ επέγ’να ομάλι͜α-ομάλι͜α,
είδα ορμάνι͜α και λιβάδα̤
και ση λιβαδί’ την άκραν
έστεκεν δέντρον και μέγαν
με νεράντζι͜α φορτωμένον

Έπλωσα να παίρω έναν,
εχολά̤στεν η Λεμόνα
Ντό χολιάσ̌κεσαι Λεμόνα;
Πας̌ κ’ ετσάκωσα κλαδόπον
και -ν- εμάρανα φυλλόπον;

Κι αν ετσάκωσα κλαδόπον
να τσακούται το χ̌ερόπο μ’
Κι αν εμάρανα φυλλόπον
να μαραίνεται το ψ̌όπο μ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άκραν	άκρη
εμάρανα	έκανα κτ να μαραθεί
επέγ’να	πήγαινα
έπλωσα	άπλωσα, έτεινα
ετσάκωσα	έσπασα
εχολά̤στεν	θύμωσε, αγανάκτησε
κλαδόπον	κλαδάκι, μτφ. απόγονος
λιβάδα̤	λιβάδια
λιβαδί’	λιβαδιού
ομάλι͜α	(επιρρ.) ομαλά, ευθεία, πεδιάδες, ίσια
ορμάνι͜α	δάση	orman
παίρω	παίρνω
πας̌	μήπως, μπας και, είναι δυνατόν, μην τύχει (και)	μήν πᾶς
σίτ’	καθώς, ενώ	σόταν<εις όταν
τσακούται	σπάει
φυλλόπον	φυλλαράκι
χ̌ερόπο	χεράκι
χολιάσ̌κεσαι	θυμώνεις, αγανακτάς
ψ̌όπο	ψυχούλα