Τα δώδεκα μήνας

Έρθεν, πουλί μ’, ο Καλαντάρτς,
έρθεν ο Καλαντάρης
Μενώ σε και αν ’κι έρχ̌εσαι,
να έρ’ται το χαπάρι σ’

Εδέβεν πλάν ο Καλαντάρτς
σον Κούντουρον θα πάμε
Αρνί μ’, αν ’κι θα έρχ̌εσαι
ας σο κακό μ’ θα χάμαι

Εδέβεν πλάν ο Κούντουρον
του Μάρτ’ τ’ ωτία εφάνθαν
Τα χ̌ιόνι͜α όλι͜α ελύγανε
ας σα ραχ̌ία εχάθαν

Έρθεν Απρίλτς με το καλόν,
έγκεν τα πρασινάδας
Ξενιτεύ’νε οι νιόπαντροι
και κλαίγ’νε τα νυφάδας

Όντες έρ’ται ο Καλομηνάς
φυτρών’νε τα χορτάρι͜α
Ντ’ έμορφα επρασίντσανε
τ’ ομάλια, τα παρχάρι͜α

Έρθεν και -ν- ο Κερασινόν
θα ’ίν’νταν τα κεράσι͜α
Παιδάντ’ πολλά μη τρώτε͜ ατα
θά ’ρχουσ’νε͜ απάν’ σην ράχ̌ιαν

Έρθεν, γιαβρί μ’, ο Χορτοθέρτς
για έπαρ’ το καγάνι σ’
Κάποτ’ έλα -ν- ευρία με,
ας έ͜εις Θεόν απάν’ ι-σ’

Επάτεσαμ’ τον Αύγουστον
και ση χ̌ιονί’ την άκραν
Κατάραν έ͜εις ας σον Θεόν
να μη στεγνώντς τα δάκρυ͜α μ’

Σταυρίτα ετοιμάουνταν
οι ξενιτι͜άρ’ να φεύ’νε
και πριν να ξενιτεύκουνταν
κορίτσι͜α φυγαδεύ’νε

Τρυγομηνάς, χ̌ειμός καιρός
τα χ̌ιόνι͜α σα ραχ̌ία
Ας σα παρχάρια έφυγαν
’κατήβαν σα χωρία

Κρυάδας και χ̌ιόνι͜α πολλά
έγκεν ο Αεργίτες
Σον κρύον π’ ευτάει σεβταλούκ’
θα έν’ πολλά τεχνίτες

Έρθαμε σον Χριστουγεννάρ’
και σ’ όλτς «Χριστός ’γεννέθεν»
Τα μήνας γίν’νταν δώδεκα
κι ο χρόνον ετελέθεν