1η Ενότητα

Αναστορώ τα παλαιά
κι η καρδι͜ά μ’ φαρμακούται
Όλιον ο Πόντον κρούει σο νου μ’
και -ν- η γούλα μ’ γομούται

Έκιτι τόπι͜α έμορφα
τη πατρίδας χωρία
Ραχ̌όπα που -ν- επέμ’νετε
με τα νερά τα κρύα

♫

[Αχ! και -ν-] Ανάθεμα και τα μακρά
όθεν ’κι πάει λαλία -ν
Τ’ ομμάτι͜α μ’ εσκοτείνεψαν
ας σην αροθυμίαν

[Εχ! Και -ν-] Η ξενιτει͜ά κι ο θάνατον
τα δύο έναν ’κ’ είναι
Νε! Πουλί μ’, ν’ αηλί εμέν!
[Αχ! Και -ν-] Εζύγιαξα κι ετέρεσα
η ξενιτει͜ά βαρύν έν’

♫

Εσέν η μάναν π’ εποίν’νεν
αλλ’ έναν κατ’ εποίν’νεν;
[Και -ν-] Εποίκε σε πολλά έμορφον
σ’ εμέν πελιάν εφήνεν

Η Ματσουκάτ’σσα η νύφε
τιμά τον πεθερόν ατ’ς
[Και] Τα μάγ’λα τ’ς είναι πλουμιστά
να τρώγω τον Θεόν ατ’ς

♫

Η σ̌ιταντάνα εχόρευεν
τ’ αντζία τ’ς αν’ ’κ’ επαίρ’νεν
Τα περπεντούλια ’σείουσαν
κι άμον κερβάνα επέγ’νεν

Σ̌ιτα-σ̌ιτα σ̌ιταϊντάνα
Λελεύω σε κερβάνα!
Σ̌ιτα-σ̌ιτα σ̌ιταϊντάνα

Αν ερωτά σε -ν- η μάνα σ’,
πέ’ ατέναν «ελάσκουμ’
Μετ’ έναν νέικον παλληκάρ’
εγώ -ν- επαιχνιδι͜άσκουμ’»

Σ̌ιτα-σ̌ιτα σ̌ιταντάνα
Να λελεύω σε κερβάνα!
Σ̌ιτα-σ̌ιτα σ̌ιταντάνα

♫

Εγώ εσέν κι εσύ εμέν
πασ̌κείμ’ ’κι αροθυμούμε;
Τ’ έναν τ’ άλλον να ελέπομε
καμίαν ’κ’ επορούμε

Τ’ όνομαν ατ’ς Κερεκή,
τ’ ομμάτι͜α τ’ς είν’ ποντικί’
Τ’ όνομαν ατ’ς εν Παρέσσα
έτονε πολλά ψηλέσσα

Που είπανε ας είπανε,
που θα λέγ’νε ας πάν’ λέγ’νε
Που ’κ’ έξεραν και είπανε
τ’ ομμάτι͜α τουν να εβγαίν’νε
Εγώ κι εσύ να χ̌αίρουμες
και -ν- οι τουσ̌μάν’ ας κλαίγ’νε

♫

Καλέσσα έν’ η πεθερά
ούσνα σύρ’ και τυλί͜ει σε,
Ας σου τυλί͜ει σε κι υστερνά
σ’ ομμάτι͜α ’κι τερεί σε

Έμορφα είχ̌ες ήσυχον,
Γιωρίκα, το κιφάλι σ’
Απ’ ετώρα/ατώρα όθεν κέσ’ πας

Τον Θανάσ’ όντες λέγ’νε ατον
«Η πεθερά σ’ έχ̌’ κι έρ’ται»
Η όρεξη ατ’ κόφκεται,
φαΐν σον νουν ατ’ ’κ’ έρ’ται

♫

Ασ’ όλι͜ον προκομμέντσα έν’
η νύφε τη Δευτέρας
Την Τρίτ’ αρχινά να εμπαίν’
σα ρωθώνι͜α τ’ς αέρας

Τετράδ’ πρωίν θα αρχινά
να παίρ’ τ’ απάν’ το μέρος
Την Πέφτ’ πιάν’ ατεν τ’ ινι͜άτ’
λέει «’κι πάγω σο θέρος»

Την Παρασκευή το πρωίν
θα σύρ’ έξ’ την πογιάν ατ’ς¹
Και τη Σάββα θα κλώσ̌κεται
απάν’ σην πεθεράν ατ’ς

Την Κερεκήν ο πεθερόν
θα λέει πολλά καλός εν’
Θα πουσ̌μανεύ’ τα υστερνά
ὰμα πολλά -ν- αργώς έν’

♫

Έχω δύο πρόγατα
ατά ’κι πουλώ ατα
Όντες έρ’ται -ν- η Λαμπρήν
με τοι φίλτ’ς ι-μ’ τρώγ’ ατα

Έχω δύο πρόγατα
πλύνω και χτενίζ’ ατα
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
δάκω και κλαινίζ’ ατα

♫

Λελεύω τ’ ομματόπα σου
και τα καστανωτά -νι
Πόσα φοράς εντώκες με
ισ̌μάρ’ και με τ’ ατά; -νι

Δύο κορτσόπα λούσκουνταν
ση ποταμί’ τη μέσεν
Από μακρά πα εγροίκ’σα το
εγάπη μ’ εκειαπέσ’ έν’

♫

Έλα κάθκα σα γόνατα μ’
ας πλέκω τα μαλλία σ’
Ας πλέκ’ ατα ψιλά-ψιλά
και σύρ’ ατα σ’ ωμία σ’

Τούλα, τούλα - λα
το νταούλ’ και -ν- η ζουρνά
Το νταούλ’ και -ν- η ζουρνά
παρεβγάλλ’νε μας πουρνά

Τη Ρουσίας τα κορτσόπα
πολλά αγαπούν τα στύπα
Κλίσκουμαι κα’ φιλώ ατα
και λένε με «σπασίμπα»

Τούλα τούλα - λα
το νταούλ’ και -ν- η ζουρνά
Το νταούλ’ και -ν- η ζουρνά
παρεβγάλλ’νε μας πουρνά

♫

Ε! κόρη τίνος είσαι;
μήλον κόκκινον είσαι
Φύγον κι έλα μετ’ εμέν
βασιλόπουλον είσαι

-Σ’ έναν ποδάρ’!
-Γουρπάν’ σα τουλουμόπα σ’ να ’ίνουμαι!

’Κατό δράμι͜α βούτουρον
και πενήντα δράμια μέλ’
Το γλυκύν το φίλεμαν
έν’ απάν’ σο μεσημέρ’

Έλ’ αδά και δέβα ακεί
ας φιλώ σε κι επεκεί
Με τ’ εφίλεσα σε μίαν
πας̌ κι εποίκα σε ζεμίαν;

Ακεί πέραν έστεκεν
την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν
Είπα ατέναν «Έλα αδά,
η λαλία μ’ χαμελά»
Είπα ατέναν «Έλα αδά,
το καρδόπο μ’ ας γελά»