Ο Πόρφυρας

Νασάν την μάνα που γεννά
τα τράντα χρόνι͜α μίαν
κι ευτάει υιόν Τραντέλλενα
και νύφεν γαλαφόρα
Κανείς υιόν ’κ’ εγέννεσεν,
κανείς υιόν ’κ’ εποίκεν
Καλόγρια γιον εγέννεσεν
απάνου σον Πορφύρην

-Ατόναν πώς θα λέγομε,
ατόν πώς θα καλούμε;
-Ατόν Πορφύρην πέτε͜ ατον,
ατόν Πορφύρ’ καλέστεν

Μονοήμερος έτονε
κι έφαεν παξιμάτιν
διήμερος εγέντονε
έφαεν έναν φουντάριν
πεντά͜ημερος εγέντονε
έφαεν τη φουρνέαν
τραντά͜ημερος εγέντονε
εξέβεν κι εκαυχέθεν
«Εγώ κόρην εγάπεσα
και έν’ του βασιλέα»

Μαθάνει͜ ατο ο βασιλιάς
ο πολυχρονεμένον
-Απόθεν έν’ ο Πόρφυρας
εμέν που ’κι φοάται;
Έχω απάν’ ατ’ πόλεμον,
έχ̌’ απάν’ ατ’ στρατείαν

Ερμάτωσεν τους στρατηγούς
και όλιον το φουσάτον
αχπάσ̌κεται ο στρατηγόν
και πάει σο σεφέρι
Ση μέσεν έν’ ο σερασκέρτς
σ’ άκρας έν’ τ’ ασκέρι
Σίτ’ επέγ’νεν, σίτ’ έκλαιεν,
σίτ’ χαμηλά ετραγώδ’νεν

«Θεέ μ’, να πάμε να ευρήκομε
τον Πόρφυραν σον ύπνον
να ’ν’ το σπαθίν ατ’ σο θεκάρ’
τ’ άλογον ατ’ σον κάμπον
να δένω και ξεδέν’ ατον
να διπλοσιδερι͜άζω
και δένω και τ’ ομμάτι͜α του
μ’ εννεά λογ̆ιών μετάξι
κι αρ’ επεκεί να αγνεφίζ’
ας σον γλυκύν τον ύπνον»

Αρ’ ’παίξεν ατον ο δι͜άβολον
και ευρίεται σον ύπνον
Δέν’ν’ ατον και ξεδέν’ν’ ατον
και διπλοσιδερι͜άζ’νε
και δέν’νε και τ’ ομμάτι͜α του
μ’ εννεά λογ̆ιών μετάξιν

Εγνέφιξεν ο Πόρφυρας
ας σο γλυκύν τον ύπνον
-Παρακαλώ σε, σερασκέρ’,
Θεού παρακαλίας
Όλια τα κάστρα φέρε με -ν
δεμένον και φλιμμένον
και ση Κωνσταντινούπολην
λυτόν και χαρεμένον
Εκεί κόρασ̌ον αγαπώ
ελέπ’ και περ’γελά με

Σ’ όλια τα κάστρα φέρν’ ατον,
τα δάκρυ͜α τ’ ’κ’ εκατήβαν
και ση Κωνσταντινούπολην
τα δάκρυ͜α τ’ εκατήβαν
Τα δάκρυ͜α ντ’ εκατήβαιναν
εσέπ’σαν το μετάξι
Βασιλοπούλα ’λάλεσεν
από ψηλόν παλάτι:

-Ουκ’ είπα σε, νε Πόρφυρα,
βαρέα μη καυχάσαι;
Ο βασιλέας γεράκια έχ̌ει,
στείλει και κυνηγά σε
Κι εσύ έπαιξες τον βασιλέαν
κι ατόν τον σερασκέρη
Για σείξον τα ποδάρι͜α σου
να σείουν τα λωρία
για σείξον τα ωμία σου
ας σείουν τα ραχ̌ία
για λάιξον τα χ̌έρι͜α σου
ας κόφκουν τ’ αλυσίδι͜α»

Έσειξεν τα ποδάρι͜α του,
εσείγαν τα λωρία
Έσειξεν τα ωμία του,
εσείγαν τα ραχ̌ία
Ελάιξεν τα χ̌έρι͜α του,
εκόφταν τ’ αλυσίδι͜α
Κι ας σ’ αλυσιδοκόμματα
έναν σο χ̌έρ’ επέρεν

Χ̌ίλιους έμπρα̤ τ’ εσκότωσεν
και μύριους από πίσω
Εννιά κοφίνια ’φόρτωσεν 
ωτία και μυτία
κι άλλα εννιά εφόρτωσεν
και χ̌έρι͜α και κιφάλι͜α
και στείλει͜ ατα τον βασιλιά
μεγάλον αρμαγάδιν

-Υείας και χ̌αιρετίσματα,
πέτε τον βασιλέαν
Ερμάτωσεν και έστειλεν
σ’ εμέν απάν’ φουσάτο
Δίχως σπαθίν, δίχως κοντάρ’
εγώ ατουνούς εντώκα
Ατώρα εζώστα το σπαθίν
σον πόλεμον εξέβα
Αν έ͜εις ασκέρ’ αρμάτωσον
σον πόλεμον και στείλον
Έσυρεν το σπαθίτσιν ατ’
σον πόλεμον εξέβεν
Επέρεν και το κόρασ̌ον…