Κλαίγω κι η ψ̌η μ’ ματούται

Κάποτε έμ’ ψηλόν ραχ̌ίν
κι εκράτ’να πολλά χ̌ιόνι͜α
Ατώρα εχαμέλυνα
’ς σα τέρτι͜α και ’ς σα πόνι͜α

Κλαίω κι η ψ̌η μ’ ματούται,
πονώ, πολλά ματούται
’Σ σα δά̤κρυ͜α μ’ κι ας σα γαίματα μ’
έναν ορμίν γομούται

Νασάν εσάς, ψηλά ραχ̌ι͜ά,
πάντα χλωροφοράτε
δι͜αβαίν’νε χρόνα̤ και καιροί,
καμίαν ’κι γεράτε

Κλαίω κι η ψ̌η μ’ ματούται,
πονώ, πολλά ματούται
’Σ σα δά̤κρυ͜α μ’ κι ας σα γαίματα μ’
έναν ορμίν γομούται

Νασάν εσάς, ψηλά ραχ̌ι͜ά,
’κι ’ξέρετε ας σα πόνι͜α
Την άνοιξην σα πράσινα,
τον χ̌ειμωγκόν σα χ̌ιόνι͜α

Κλαίω κι η ψ̌η μ’ ματούται,
πονώ, πολλά ματούται
’Σ σα δά̤κρυ͜α μ’ κι ας σα γαίματα μ’
έναν ορμίν γομούται