Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν,
θα πάει σην στρατείαν
Την νύχταν πάει σον μάστοραν,
την νύχταν μαστορεύει, 
κόφτ’ ας σ’ ασήμι πέταλα
σο μάλαμαν καρφία,
τον μαύρον ατ’ ’καλίβωνεν
καταντικρύ σον φέγγον
κι η κάλη ατ’ παραστέκει͜ ατον
με το χρυσόν μαντίλι
και τα δάκρυ͜α ατ’ς ’κατήβαιναν,
Καλομηνά χαλάζι͜α
Καρφίν, καρφίν απλώνει͜ ατον,
την γην δάκρυ͜α γομώνει

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν σίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε σον κύρη μου
τον άεν-Κωνσταντίνον,
Αφήνω σε σην μάνα μου,
την αγ̆ίαν Ελένην,
Αφήνω σε σ’ αδέλφι͜α μου,
τους δώδεκα Αποστόλους

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω χ̌ίλι͜α πρόατα
και πεντακόσ̌ι͜α αρνόπα,
Αφήνω σε τον κρίαρον,
τον χρυσοκωδωνιάτεν

Εφτά χρόνι͜α εδέβανε
κι ο Μάραντόν ατ’ς ’κ’ έρθεν
Τα πέντ’ εποίκεν εκατό,
τα δεκαπέντε χ̌ίλι͜α
κι ας σ’ εφτά χρόνια κι άλλ’ απάν’,
σε μήνους υστεραίους,
καβαλάρην επέντεσεν
απαγκέσ’ σα ραχ̌ία

’Κάτσεν κι ατέν ερώτεσεν:
-Και τίνος νύφε είσαι;
Και τίνος είν’ τα πρόατα
και τίνος είν’ τ’ αρνόπα
και τίνος έν’ ο κρίαρον,
ο χρυσοκωδωνιάτες;

-Οπίσ’, οπίσ’, νε ξένε μου,
οπίσ’ κι απόθεν έρθες,
να ποιγώ τα σ̌κυλίτσ̌ι͜α μου
κι εσέν παραλαεύ’νε
Του Μάραντου είν’ τα πρόατα,
του Μάραντου είν’ τ’ αρνόπα,
του Μάραντου έν’ ο κρίαρον,
ο χρυσοκωδωνιάτες
Εφτά χρόνι͜α ενέμ’να τον
κι άλλ’ εφτά θ’ αναμένω,
Αν έρ’ται, έρ’ται ο Μάραντον
κι αν ’κ’ έν’, καλογερεύω

-Ο Μάραντο σ’ επέθανεν,
’κείνος οπέρτς ετάφεν,
Σην ταφήν ατ’ ’παρέστεκα
κι ας σ’ ὰσπρον ατ’ επέρα
κι εμέναν εδι͜ατάχτε με,
την κάλη μ’ δέβα, έπαρ’!

-Οπίσ’, οπίσ’, νε ξένε μου,
οπίσ’ κι απόθεν έρθες;
Ο Μάραντο μ’ επέθανεν;
Εγώ εσέν θα παίρω;
Εγώ καλόγρια γίνουμαι
και σο μοναστήρ’ εμπαίνω

-Καλόερος θα γίνουμαι
κι εγώ εσέν θα παίρω

-Εγώ πέρδικα γίνουμαι
και σα καφούλια εμπαίνω

-Κι εγώ αητέντς θα γίνουμαι
κι εσέναν θα αρπάζω

-Ατό το στημνοδέσιμον
τη Μάραντου μ’ ομοι͜άζει!