Του ήλ’ το κάστρον/Η τρυγόνα/Πατούλα

Όλι͜α τα κάστρα -ν- είδα
κι όλι͜α εγύρισα
Κι άμον του Ήλ’ το κάστρον,
κάστρον ’κ’ έτονε

Σεράντα πόρτας είχ̌εν
κι όλι͜α σίδερα
Κι εξήντα παραθύρι͜α
κι όλι͜α χάλκενα

♫

Ακεί πέρα σ’ ορμανόπον
η τρυγόνα, η τρυγόνα/κορώνα
έστεκεν κι εποίν’νεν ξύλα
η τρυγόνα/κορώνα, η τρυγόνα

Τα ξύλα τ’ς έταν οξέας,
η τρυγόνα, η τρυγόνα/κορώνα
κι άντρας ατ’ς έτον μυξέας
η τρυγόνα/κορώνα, η τρυγόνα

♫

Ε! παιδία ντό λέτε;
Πάμε ση χαμαιλέτεν;
Κλέφτομεν έναν κορίτσ’,
καν’νάν τιδέν μη λέτε

Ακεί πέραν έστεκεν,
την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν
Είπα ’τεν «έλα αδακά»,
η καρδία μ’ να γελά

Τη Πατούλας η μάνα
τ’ εμόν η καλομάνα
Αν ’κι δί’τε μ’ ατένα
φυγαδι͜άζομ’ ατένα