Πόντιος ασ’ ση Ρουσίαν

Προβολή Τραγουδιού

Πόντιος ας ση Ρουσίαν
εγώ ξαν ας σην αρχήν
Μίαν κι άλλον απέσ’ σα στράτας
τσ̌ακανίζω την ζωή μ’

Εγώ -ν- άλλο ’κ’ επορώ!
Έναν τόπον δος κι εμέναν,
Θεέ μ’, ήσυχος να ζω

Απέσ’ σ’ άγρι͜α και σα ξένα
τ’ εμόν όλιον η ζωή
Έχτισα οσπίτ’ κι εσέβα
και ξαν έργωσα την γην

Εγώ -ν- άλλο ’κ’ επορώ!
Έναν τόπον δος κι εμέναν,
Θεέ μ’, ήσυχος να ζω

Τα πέτρας εποίκα χώμα
και τα άγρι͜α, -ν- ήμερα
Ίδρωσα την γην επότ’σα
εγώ νυχτοήμερα

Εγώ -ν- άλλο ’κ’ επορώ!
Έναν τόπον δος κι εμέναν,
Θεέ μ’, ήσυχος να ζω

Λέν’ εμέ ξαν «’Κ’ είναι τ’ εσά!
Θ’ αφήντς ατά και θα φεύ’ς»
Ξεριζών’νε με και λένε
«Μετ’ εσέν ’δέν ’κι θα παίρτς «

Εγώ -ν- άλλο ’κ’ επορώ
Έναν τόπον δος κι εμέναν
Θεέ μ’ ήσυχος να ζω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απέσ’	μέσα
ατά	αυτά
αφήντς	αφήνεις
’δέν	τίποτα
δος	δώσε
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εποίκα	έκανα, έφτιαξα	ποιέω-ῶ
επορώ	μπορώ
επότ’σα	πότισα
έργωσα	όργωσα
εσά	δικά σου/σας
εσέβα	μπήκα
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
μίαν	μια φορά
νυχτοήμερα	νυχθημερόν
ξαν	πάλι, ξανά
όλιον	όλο, ολόκληρο
οσπίτ’	σπίτι	hospitium<hospes
παίρτς	παίρνεις
πέτρας	πέτρες
Ρουσίαν	Ρωσία
στράτας	(ονομ.) δρόμοι, (αιτ.) δρόμους
τσ̌ακανίζω	σέρνω κατά γης
φεύ’ς	φεύγεις