Εξομολόγεμαν

Έπαρ’ σολούχ’ και πέει με,
υιέ μ’, τ’ εσά τα πόνα̤
Τα δάκρυ͜α σ’ ποταμί’ νερά
και λύγουνταν τα χ̌ι͜όνα̤

Ξάι τερμάν’ ’κ’ έχω σην ψ̌η μ’,
τέρτι͜α, καημούς να λέγω
Μανάχον ντο νουνίζ’ ατα,
κάθουμαι κα’ και κλαίγω

Ρίζα μ’, το τέρτι σ’ ποίον έν’;
Ντό κλαινίζ’ το καρδόπο σ’;
Λόγια τη χώρας άσ̌κεμα
μη βάλτς απέσ’ σο ψ̌όπο σ’

Τη χώρας λόγια ’κ’ έκ’σα εγώ,
νέ τη κοσμί’ χαπάρι͜α
Σεβντάν έχω σο καρδόπο μ’,
χουσ̌ούρι͜α τα τσ̌ικάρι͜α μ’

Η σεβντά μέλ’ και πετιμέζ’,
γλυκέα γαντουρεύ’ σε
Άμαν αν πουσ̌μανεύ’ και φεύ’,
κατατσ̌ακλίζ’ και καί͜ει σε

Εμέν εφέκεν κι έφυεν
και πώς να ταγιανίζω;
Σα στούδι͜α μ’ απέσ’ άψιμον,
καίουμαι και βρουλίζω