Και με το κεμεντζ̌όπο μου

Και με το κεμεντζ̌όπο μου
και με την τραγωδίαν
Θ’ αναστορώ και λέγω σας
για την γενοκτονίαν

Ας σα χωρία οξ̌ωκά
τον κόσμον τοπλαεύ’νε
Σοεύ’νε, κρού’ν και ατιμούν
και κλώσκουντανε καίγ’νε

Ετοπλάεψαν τα μωρά,
γυναίκ’ς και γεροντάδες
κι άμον κοπάδ’ ελάλ’ναν ατ’ς
οι Τούρκ’ οι τσανταρμάδες

Πεινασμέντς κι οξυπόλητους
χ̌ειμωγκονί’ σα κρύα
τον κόσμον ετσ̌ακάνιζαν 
και τ’ άγρι͜α τα θερία

Εκεί τον κόσμον έσπαζαν 
έκαιγαν τα χωρία
Κρίμαν έν’ αν ’κι γράφκουνταν
απέσ’ σην ιστορίαν

Έκλαψανε μικροί τρανοί,
γραιάδες, γεροντάδες
Ολίγον ’κ’ έν’ να χάν’ντανε
ατόσ’ νομάτ’ χιλιάδες