Την πατρίδα μ’ έχασα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μιχάλης Καλιοντζίδης, Νίτσα Κουρτίδου

Την πατρίδα μ’ έχασα,
έκλαψα κι επόνεσα
Λύγουμαι κι αροθυμώ,
[όι, όι! όι, όι!]
ν’ ανασπάλω ’κ’ επορώ!

Τα ταφία μ’ έχασα,
ντ’ έθαψα ’κ’ ενέσπαλα!
Τ’ εμετέρτς αναστορώ
[όι, όι! όι, όι!]
και σο ψ̌όπο μ’ κουβαλώ!

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρι͜α ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα
[όι, όι! όι, όι!]
επέμ’νετε ακράνοιχτα!

Μίαν κι άλλο ση ζωή μ’
’ς σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’
νερόπον ας έπινα
[όι, όι! όι, όι!]
και τ’ ομμάτα̤ μ’ έπλυνα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ακάντηλα	χωρίς καντήλια
ακράνοιχτα	μισάνοιχτα
ανασπάλω	ξεχάσω
αναστορώ	θυμάμαι, αναπολώ
αροθυμώ	νοσταλγώ
εμετέρτς	ημέτερους, δικούς μου (ανθρώπους)	ἡμέτερος
ενέσπαλα	ξέχασα
επέμ’νετε	απομείνατε
επορώ	μπορώ
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
λύγουμαι	λιώνω
μίαν	μια φορά
μίαν κι άλλο	άλλη μια φορά
νερόπον	νεράκι
ομμάτα̤	μάτια
πεγάδι	βρύση
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
’ς	(ας) από
ταφία	τάφοι, το νεκροταφείο
ψ̌όπο	ψυχούλα