Ευκλείδης

Προβολή Τραγουδιού

Σκοτία πίσσα έτονε
ο καιρόν λιβωμένος
Αφκά σο κάρον εκείτον
Ευκλείδης σκοτωμένος
Ε, μαύρε μ’ καπετάνιε!

Ατός που ’κ’ εφοούτονε
σπαθία και μαχ̌αίρι͜α
πώς εποίκεν και -ν- ερρούξεν
ση Χάρονος τα χ̌έρι͜α
Ε, μαύρε μ’ καπετάνιε!

Ευκλείδη μ’, τα παλληκάρι͜α σ’
εσέναν αραεύ’νε
Όθεν κέσ’ γυροκλώσκουνταν
μοιρολογούν και κλαίγ’νε
Ε, μαύρε μ’ καπετάνιε!

Ευκλείδη μ’ και σο λείμψανο σ’
έκλαιαν οι ποπάδες
Έκλαιαν και τα έμορφα
τη Σαντάς οι νυφάδες
Ε, μαύρε μ’ καπετάνιε!

Εφτά χρόνια σ’ αντάρτικα,
ση Σαντάς τα ραχ̌ία
Ευκλείδης ετυρά̤ννιζεν
τα τουρκικά τα ψ̌ήα
Ε, μαύρε μ’ καπετάνιε!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αραεύ’νε	ψάχνουν, αναζητούν, γυρεύουν	aramak
ατός	αυτός
αφκά	κάτω
γυροκλώσκουνταν	κλωθογυρίζουν
εκείτον	κείτονταν, ξάπλωνε
έκλαιαν	έκλαιγαν
έμορφα	όμορφα
εποίκεν	έκανε, έφτιαξε	ποιέω-ῶ
ερρούξεν	έπεσε
έτονε	ήταν
ετυρά̤ννιζεν	τυραννούσε, ταλαιπωρούσε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κέσ’	εκεί μέσα, προς τα εκεί	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
κλαίγ’νε	κλαίνε
λείμψανο	το νεκρό σώμα
λιβωμένος	συννεφιασμένος	λίβος<λείβω
νυφάδες	νύφες
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
ποπάδες	παπάδες
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
σκοτία	σκοτάδι
σπαθία	σπαθιά
Χάρονος	Χάρου
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα