Μάγδας Πεντάζη (Α’)

Τ’ αρνί μ’ επήεν ση χαράν
και μαναχ̌έσσα επέμ’να
Εκάτσα ως το μεσανύχτ’
κι ογώ ατό ενέμ’να

Αρ’ ατότες εγροίκ’σα ντο
’κι θα χαρεντερίζ’ με
Ακόμα είπα ’κ’ έτονε
κι ερχίνεσεν κλαινίζ’ με

Ση κυρού μ’ έμ’ χ̌ιλόρφανη,
ογώ ζατί ’κ’ εχάρα
Έντρισα για να χ̌αίρουμαι
και άλλο χ̌είρ’ εβλάβα

Εφτά χρόνια ενέμ’να σε,
αρνί μ’, σουμαδεμέντσα
Πέντε χρόνια εγέντονε
ας σ’ είμαι αντρισμέντσα

Εφτά και πέντε δώδεκα,
ογώ ’σέν αναμένω
Στείλο με το χωρισμοχάρτ’
κι ας πάγω ’γώ δι͜αβαίνω

Στείλο με το χωρισμοχάρτ’
και ας αποφασίζω
κι εσύ αν θέλτς υπάντρεψον
ογώ άλλο ’κι αντρίζω

Επέρες με ας ση κυρού μ’,
έγκες τη μάνα σ’ δούλαν
Το κρίμα μ’ να γίνετ’ οφίδ’,
τυλίεται ση γούλα σ’

Δούλαν αν επίασες με,
στείλο με το μηναίο μ’
Εδέβαν τα νεότητα μ’
αρ’ για τ’ εσέν τον νέον

Λελεύω σε, λελεύω σε,
Ελλάδας παπορόπον
Αλλομίαν αν έρχ̌εσαι,
φέρεν τ’ εμόν τ’ αρνόπον

Έρχ̌εσαι κάθεσαι σο λιμάν’
σ’κούσαι οπίσ’ γυρί͜εις
Πότε εμέν την ορφανήν,
συ θα χαρεντερί͜εις;

Τα τι͜άρτι͜α μ’ είν’ πάρα πολλά,
να λέγω ’κι τελείνταν
Να ’φτάγ’ ατα ’φημερίδας,
τα κόλλας ’κι κανείνταν