Χρ. Μουρατχανίδη «Το τάμαν» | Η δι͜αρμενεία

Εσάς τ’ αγούρι͜α μ’ τ’ άξια
κι εσάς τα νυφαδόπα μ’
ευχάντας πολλά δίγω σας
να ζούνε τ’ εγγονόπα μ’

Τ’ οσπίτι μ’ πάντα να βοά
τ’ οτσ̌άκια μ’ να καπνίζ’νε,
στουλάρι͜α τα καπνούς ατουν
τ’ ουράνια να χτίζ’νε

Καλόν να ελέπετ’ όλ’ εσουν
γιά τα τερέματα σουν
Να είχα και ν’ αφήνα σας
παράν γιά κι άλλον βίον
ογώ πα εγροικώ ατο
ντο θά ’τονε καλλίον

Επέμ’να ὰμα ξερόχ̌ερος:
τη σ̌κύλ’ η δι͜αρμενεία
εσάς πα που δι͜ατάχκεται
εκρέμ’σε με ας σην υείαν

Κι ατώρα ’πως έν’ το πεγάδ’
ντο σίτι͜α στέκ’ τσουρούται,
αέτσ’ εγέμ’, φυσώ ατο
κι ατό ψ̌η μ’ ’κι αποκρούται

Κυρού ελάτ’ ας δίγω σας,
ογώ, ’ναν δι͜αρμενείαν
κι ατό αν θα κρατείτε͜ ατο
ας σην κληρονομίαν

Τα λίρας και το βίον πα,
πολλά θα γιαραεύ’ σας
Π’ εχτέθεν εσ̌ιάν και τ’ άλλτς
εδι͜άρτσεν ση ζωντήν ατ’,
αγράμματον γιά άτεχνον
π’ εφέκεν το παιδίν ατ’,
Θεμέλια που θ’ άνοιγεν
κι η χώρα τα τσ̌ιβία,
εκράτ’νεν κι απ’ οπίσ’ ατός
εντούνεν τα τσ̌ιρπία
Σ’ ομμάτι͜α τ’ να φοσίουνταν
ντ’ εκχ̌ύγαν τα σαχτάρι͜α,
τα στούδι͜α τ’ να μη λύουνταν
κι αβούτα τα λιθάρι͜α
να κείντανε σο ψ̌όπον ατ’
Εγροίκ’σετεν, παιδία;
Ατό έν’ τάμαν σοι μουχτάρτς,
σ’ εσάς πα δι͜αρμενείαν