Τη Τρίχας το γεφύρι

Στην γέφυραν, στην γέφυραν,
έλα Δι͜αφνοπόταμε
Στης Τρίχας το γεφύριν
Δι͜άφνε μ’ και μυριγμένε
Χ̌ίλιοι μαστόροι έχτιζαν
και μύριοι μαθητάδες
Όλον την ’μέραν έχτιζαν
και από βραδύς ’χαλάουτον
Και οι μαστόρ’ εχ̌αίρουνταν
θε να πλεθύν’ η ρόγα
Οι μαθετάδες έκλαιαν,
τσί κοβαλεί τσ̌αγ̂ούλι͜α;
-Ντό δί’ς με, πρωτομάστορα
και στένω το γεφύρι σ’;
-Αν δίγω σε τον κύρην μου
άλλον κύρην πάλ’ ’κ’ έχω
Αν δίγω σε την μάναν μου
άλλο μάναν πάλ’ ’κ’ έχω
Αν δίγω σε τ’ αδέλφι͜α μου
άλλ’ αδέλφι͜α πάλ’ ’κ’ έχω
Αν δίγω σε την κάλη μου
καλύτερον ευρήκω
Με χ̌ελιδόνι͜α ’μένυσεν,
μ’ αηδόνι͜α εκαλομέντσεν
να πάγη την Σάββαν στο λουτρόν
την Κερεκήν στον γάμον
και την Δευτέραν τον πιρνόν,
αδά ας ευρισκάται
-Κόρ, ακεί στο βαθύν λιμνίν
ερρούξεν το σ̌κεπάρι μ’
Κόρ’ κι αν βουτάς και παίρτς ατο
νασάν εμέν κι εσέναν
Σεράντ’ οργυι͜άς εβούτεσεν
και με την τραγωδίαν
κι άλλα σεράντ’ εβούτεσεν
με τη μοιρολογίαν
-Άμον ντο τρέμ’ τα γόνατα μ’
να τρέμ’ και το γεφύρι σ’
κι άμον ντο τρέχ’ν τα δάκρυ͜α μου
να τρέχ̌’ και το γεφύρι σ’
-Ευκέθ’, κόρη μ’, ευκέθ’, κόρη μ’,
ευκέθ’, μη καταράσαι!
Έχεις αδελφόν στην ξενιτει͜άν
θα έρ’ται και δι͜αβαίνει
-Όσον τρομάζ’ν τα γόνατα μ’,
να τρέμ’ και το γεφύρι σ’
και σαν στέκουν τα δάκρυ͜α μου
να στέκ’ και το γεφύρι σ’
-’Κι κλαίω ’γώ τα νεότε μου,
’κι κλαίω την αντρεία μ’,
κλαίω το κείται στο κουνίν
και στέκ’ στο μεσοχάμιν