Πατρίδα μ’ έν’ η Σαντά

Γουρπάνι σ’ να ’ίνουμαι, Φάνη! Παίξο μας έναν έμορφον παλαιόν σκοπόν Σαντέτ’κον. Εσύ πα, Σταύρο, έβγαλ’ το έμορφον τη λαλία σ’ και έπαρ’ μας και δέβα εκεί σα ραχ̌ία τη Σάντας!

♫

Πάππον προς πάππον η Σαντά
τ’ εμόν έν’ η πατρίδα
Άμον τη Σάνταν έμορφον
όθεν επήγα ’κ’ είδα

Τσ̌ορτάν’, ματζίραν έφαγα
και ’θόγαλαν πα πίνω
Ατά κρού’νε πάντα σο νου μ’
τη Σάνταν πώς ν’ αφήνω;

Εσέν, ρίζα μ’, εφάιζαν
άγρι͜α τα λεφτοκάρυ͜α
(κι) ολόερα σ’ εχόρευαν
Σαντέτ’κα παλληκάρι͜α

Τσ̌ορτάν’, ματζίραν έφαγα
και ’θόγαλαν πα πίνω
Ατά κρού’νε πάντα σο νου μ’
τη Σάνταν πώς ν’ αφήνω;

Η καλομάνα μ’ έλεεν
εγώ όντες μεγαλύνω
τη ξενιτείας το νερόν
καμίαν να μη πίνω

Τσ̌ορτάν’, ματζίραν έφαγα
και ’θόγαλαν πα πίνω
Ατά κρού’νε πάντα σο νου μ’
τη Σάνταν πώς ν’ αφήνω;

Νασάν πουλόπον π’ απομέν’
σον τόπον π’ εγεννέθεν
Ν’ αηλί που φεύ’ ας ση Σαντάν
κι οπίσ’ άλλο ξάι ’κ’ έρθεν

Τσ̌ορτάν’, ματζίραν έφαγα
και ’θόγαλαν πα πίνω
Ατά κρού’νε πάντα σο νου μ’
τη Σάνταν πώς ν’ αφήνω;

Εγώ πα, ρίζα μ’, ας εξέρτς
το πόσον αγαπώ σε
Κρούει το ταούλ’, παίζ’ κεμεντζ̌έν
κι εγώ πα τραγωδώ σε -ν

Τσ̌ορτάν’, ματζίραν έφαγα
και ’θόγαλαν πα πίνω
Ατά κρού’νε πάντα σο νου μ’
τη Σάνταν πώς ν’ αφήνω;