Συλλογή Πατσ̌ι͜άκου | Ονειρεύκεται το θάνατον

-Μάνα, απόψ’ σίτ’ εκοιμούμ’
έναν όρωμαν είδα·
ουρανόν έτον κατενόν
ὰμα τον ήλεν ’κ’ είδα

Μάνα, είδα σον ουρανόν
ολόχρυσον αητέν
Μάνα, ’γώ εφοβέθ’ ατο,
θαρρείς άσ̌κεμον έν’

Μάνα, είδα έναν σαντούχ’
εκείτονε σο γιάνι μ’
Μάνα, είδα έναν πoχτσ̌ι͜άν
επλούτονε απάν’ ι-μ’

Μάνα, είδα έναν ποτάμ’
θολόν και ματωμένον,
εκ’ έναν παπόρ’ έπλεεν
τα μαύρα αρματωμένον

Μάνα, είδα ευρέθα ’γώ
ση θάλασσας το βάθος,
επορείς κι εξηγί͜εις ατο
χωρίς κανέναν λάθος;

-Ρίζα μ’, ας εξηγίζ’ ατο,
ογώ όπως εγνώρτσα·
τον ολόχρυσον τον αητέν
τον νουσ̌ι͜αλού σ’ εχώρτσα

Το σαντούχ’ θα έν’ η προίκα σ’
ευθύς άμα λαρούσαι
Την ποχτσ̌ι͜άν σο στεφάνωμαν,
εσύ θα καμαρούσαι

Το θολωμένον το ποτάμ’,
κρασία και ρακία,
να τρών’ και πίν’νε ση χαρά σ’
τα νέικα τα παιδία

Το παπόρ’ έν’ τ’ οσπίτ’ν εμουν,
ατότε θ’ αρματούται
Πολλά ’κι πάει, θα γίνεται,
ατό θα φανερούται

-Μάνα, αητέντς έν’ άγγελον
την ψ̌η μ’ που θά ’ρ’ται παίρ’
και το σαντούχ’ η κασέλα μ’,
το λείμψανον θα φέρ’

Μάνα, το μαύρον η ποχτσ̌ι͜ά
ντ’ εκείτονε σο γιάνι μ’,
εκείνο θα έν’ το χώμαν
ντο θα σύρ’νε απάν’ ι-μ’

Το θολωμένον το ποτάμ’,
μάνα, θα είν’ τα δά̤κρυ͜α σ’
και το παπόρ’ θα κουβαλεί
ενόσω ζεις τα τι͜άρτι͜α σ’

Ογώ άμον ντ’ εξήγ̆ισ’ ατο
θα έρ’ται και θα βγαίν’
γίνεται, ανασπάλτς ατο,
αλήγορα δι͜αβαίν’

Η μάρσα έτον άρρωστος
κι εκείτον σα κρεβάτι͜α
Μερών’ ο Θεός και βραδύν’,
’κι φέρ’ απάν’ ομμάτι͜α

Πάντά ’κλαιεν και έλεεν,
ατέ, παρακαλίας
-Έλα, Χάρε, μ’ ευτάς εσύ
αΐκ’ αγνά δουλείας

Μη θανατώντς ανύπαντρους,
νέικα άμον εμέν
Δέβα έπαρ’ γεροντάδας
συντρόφ’ς άμον εσέν

Τον κόσμον ατώρα ’γνώρτσα
να χ̌αίρουμαι κι ογώ
κι εσύ έρθες να παίρτς την ψ̌η μ’
και ’κι αφήντς με να ζω

Εκείνε είδεν όρωμαν
φανερωμένον έτον
Επεκεί και πλάν η ζωή
για τ’ ατέν άλλο ’κ’ έτον

’Κ’ επόρεσεν για να γλυτών’
ατέ ας σο κακόν ατ’ς
Επέθανεν τα ύστερα,
επήεν στο καλόν ατ’ς