Συλλογή Χειμωνίδη | Ο φουκαράς

Ογώ όνταν έμ’ μικρός,
έμ’ και πολλά καρδιακός
’Κ’ εφοούμ’ ζατί θερία,
νι͜ά αρκούδι͜α, νι͜ά σ̌κυλία

Ας εξέρετεν παιδία,
ντο εποίκα την δουλείαν
Επήγα σο καβενείον,
ση Σαντάς σ’ έναν χωρίον

Αρ’ εκάτσα εκαικά
και είπα ’γώ φιλικά
-Φέρ’ έναν ποτήρ’ κρασόπον
και έναν οκάν ρακόπον

Έμπρι͜α μ’ έναν στόλ’ εθέκεν
κι εμέν μοναχόν εφέκεν
και είπε με: «Φά’ και πία,
έχομε πολλά ρακία»

Αρ’ ’κι ’ξέρω πόσον έπα
και εσ’κώθα και ευχέθα
Ταή, είπα, ο Θεός
να χαρί͜ει σε και τον γιο σ’!

Ντό λες, είπε με, χαμένε;
Τραβωδείς τσ̌ιλτουρεμένε
Αλήγορα τα παράδας,
θα ’φτάγω σε χ̌ίλ’ παρτσ̌άδας

Εχάλασα σο τσ̌επόπο μ’
κι εύρα έναν καπεκόπον
Έπλωσα ’τον την παράν
μετ’ έναν τρανόν χαράν

-Έπες κρασίν βαρελέας
και μέλ’ τρία πουλουλέας
και κεράσ̌ι͜α τρία τάγια
κι εκατόν πενήντα τσ̌άγι͜α
και δί’ς με έναν καπέκ’;
Τέρ’ εσύ και τον κιοπέκ’!
Τα παράδας αν ’κι δί’ς
θα βάλω σε σο χαπίς!

-Ούι, λελεύω σε, ταή,
για άσ’ εμέν το παιδίν
Ογ’ αν πάγω σο χωρίον,
πουλώ τη κυρού μ’ το βίον
και παρόπον απ’ ολίγον
το χακόπο σ’ όλεν δίγω

-Έλ’ ας παίρω το παλτό σ’
κι εσύ δέβα σο καλό σ’
Ας παίρω και την κουκούλα σ’!
Αν ’κ’ έν’, αχπάνω τη γούλα σ’!
Εβγάλ’ δὼμα τα τσ̌αρούχ̌ι͜α σ’,
ας αχπάουνταν τα νύχ̌ι͜α σ’

Εφέκε με τσ̌ιρτσ̌ιπλάχ’
κι͜απι͜αζι͜άν κι άμον χορτλάχ’
Εγέμ’ πολλά μασκαράς
για του είμαι φουκαράς
Εδέκε με έναν λάχταν
να πάω όνταν εχπάστα

«Όι! μάνα», ογώ εκούξα
κι απάν’ σο κιφάλ’ ερρούξα
Το κιφάλι μ’ εταράεν
ὰμα ’κείνος πα ’χπαράεν