Εχάθεν η ανθρωπία

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανάκαλης, Θόδωρος Παυλίδης

Αδά σον κόσμον
αδά τιδέν ’κι απομέν’νε
Αδά σον κόσμον
ήντα̤ν έρχουντανε φεύ’νε

Γιατί να μη επορούμε
και -ν- εμείς να εγροικούμε,
ντο είμες περαστικοί;

Εχάθεν η ανθρωπία
ένουμ’νες άγρι͜α θερία
’Κ’ εγνωρίζ’ ο εις τον άλλον,
πώς εγέντον η ζωή;

Σ’ αβούτ’ τον κόσμον
ποίος έρθεν και -ν- επέμ’νεν;
Σ’ αβούτ’ τον κόσμον
αχ! ποίος τ’ οπίσ’ επέρεν;

Σα χρυσά απέσ’ να είμες,
σον Παράδεισον να είμες,
μαναχόν τιδέν ’κι ζει!

’Κ’ εγροικούμε ντο ευτάμε,
πώς ’κ’ ελέπουμε που πάμε;
Και -ν- οπίσ’ ξάι ’κι τερούμε,
πάμε σην καταστροφήν!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αβούτ’	αυτό/ή, αυτοί/ές/ά
αδά	εδώ
ανθρωπία	ανθρωπιά
απέσ’	μέσα
απομέν’νε	απομένουν
εγέντον	έγινε
εγνωρίζ’	γνωρίζει
εγροικούμε	καταλαβαίνουμε
είμες	είμαστε
ένουμ’νες	γίναμε, καταντήσαμε
επέμ’νεν	απόμεινε
επέρεν	πήρε
επορούμε	μπορούμε
έρθεν	ήρθε
έρχουντανε	έρχονται
ευτάμε	κάνουμε, φτιάχνουμε	εὐθειάζω
εχάθεν	χάθηκε
ήντα̤ν	οτιδήποτε, ό,τι
θερία	θεριά, θηρία
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μαναχόν	(έναρθρο) μοναχός, μοναχό, (επίρρ) μόνο/μοναχά
ξάι	καθόλου
οπίσ’	πίσω
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
τερούμε	κοιτάμε
τιδέν	τίποτα
φεύ’νε	φεύγουν