Ο θάνατος τ’ Ακρίτα

Ακρίτας κάστρον έχτιζεν
τριγύρω σα ραχ̌ία
απάν’ του κόσμου τα φυτά
εκεί φέρ’ και φυτεύει
απάν’ του κόσμου τα πουλιά
εκεί πάγ’νε φωλεύ’νε

Πάντα κελάηδ’ναν κι έλεγαν
«Πάντα θα ζει Ακρίτας»
κι ατώρα κελαηδούν και λέγ’ν
«Θε ν’ αποθάν’ Ακρίτας»
-Ακούς, ακούς, Ακρίτα μου,
ντό λέγ’νε τα πουλόπα;
Ακούτει ατο κι Ακρίτας μου,
χαμογελά και λέει:
Αφήστεν τα πουλόπα μου
ας κελαηδούν και χ̌αίρουν
Ατά μικρά πουλόπα είν’
’κι ξέρ’ν να κελαηδούνε
-Πού πας, πού πας, νε Χάρε μου
και πας συχαρεμένα;
-Έρθα να παίρω την ψυχή σ’
 και πάγω χαρεμένα
-Εμέν Ακρίτα, λέγ’νε με,
ανίκητον Ακρίταν
-Για σους, για σους, Ακρίτα μου,
βαρέα μη καυχάσαι,
εμέν σ’ εσέν που έστειλεν
ας εσέν παλληκάρ’ έν’
-Χάρε μ’, για έλ’ ας παλεύομε
σο χάλκενον τ’ αλώνι
Αν έν’ και το νικάς μ’ εσύ,
έπαρ’ την ψ̌η μ’ και δέβα
κι αν έν’ και το νικίεσαι,
θα παίρω και τον μαύρο σ’
Εξέβαν και επάλεψαν
κι ενίκεσεν ο Χάρον
-Ν’ αηλί εμέν και βάι εμέν,
ενίκεσε με ο Χάρον!
Φέρ’τε με τη φιλίντρα μου,
φέρ’τε με τα σουλάχα̤ μ’,
φέρ’τε με το τοπούζι μου
ντο έν’ εξήντ’ οκάδες
και τ’ άλλο το τοπούζι μου
ντο έν’ εξήντα πέντε
Φέρ’ν ατον τη φιλίντραν ατ’,
φέρ’ν ατον τα σουλάχα̤ τ’,
φέρ’ν ατον το τοπούζιν ατ’
ντο έν’ εξήντ’ οκάδες
και τ’ άλλο τοπούζιν ατ’
ντο έν’ εξήντα πέντε
Αχπάσ̌κεται Ακρίτας μου
να πάει κυνηγεύει
Σο μεσοστράτ’ ’κ’ επρόφτασεν,
σο μεσοστράτ’ ’κ’ επήεν,
επόνεσεν η κεφαλή ατ’,
ταράζει η καρδία τ’
και συντρομάζ’ν τα γόνατα τ’
και ’κ’ επορεί να πάει
Ακρίτας οπίσ’ κλώσ̌κεται
και πυκναναστενάζει
Ν’ αηλί εμέν τον άκλερον,
ογώ πώς θ’ αποθάνω;
Ας χ̌αίρουντανε τα ραχ̌ι͜ά,
ας χ̌αίρουν τα θερία,
ας έστεκα ψηλά ραχ̌ι͜ά,
ψηλά παρχαρομύτι͜α
να ’ποίν’να τ’ όρι͜α κι έκλαιαν,
τ’ ορμάνια ’μοιρολόγ’ναν
Δέβα, καλίτζα μ’, στρώσον με
θανατικόν κρεβάτι
Θέκον και σο κιφάλι μου
τη παρχαρί’ τσ̌ιτσ̌έκια
κι έβγα και τέρ’, νε κάλη μου,
ντό λέγ’νε οι γειτόνοι
Δι͜αβαίν’ η κάλη ατ’ στρώνει͜ ατον
τουσ̌έκια και γεργάνι͜α
και θέκ’ και σο κιφάλιν ατ’
τη παρχαρί’ τσ̌ιτσ̌έκια
και βάλλ’ άνθι͜α παπλώματα
και μουσκομαξιλάρι͜α
-Κάλη, αδά ντο έστρωσες
αχάντι͜α και τριβόλια;
-Ακούς, ακούς, Ακρίτα μου,
ντό λέγ’ν οι γειτονάδες;
Γιάννες λέει παίρω τ’ άλογον
κι ο Γιώρης το τοπούζ’ν ατ’
κι ο γέρον ο σαπόγερον
λέει παίρω την κάλ’ν ατ’
-Γιάννεν ’κι πράττει τ’ άλογο μ’
και Γιώρην το τοπούζι μ’
Το γέρον το σαπόγερον
’κι πράττ’ τ’ εμόν η κάλη
Και το τοπούζ’ν ατ’ έκαψεν
και τ’ άλογον σκοτώνει
-Κόρ’, έλα ευτάμε ασπασμόν
και τ’ αποχωρισίας
Κλίσ̌κεται κα’ να προσ̌κυνά
τ’ Ακρίτα την καρδίαν
Ατόν την κόρην έγλυσεν,
τη θαυμαστήν την κόρην
Οι δύ’ μίαν επέθαναν,
οι δύ’ μίαν εθάφαν!