Άμον την πατρίδα μ’ ’κ’ έν’

Πάντα ο νους ι-μ’ έν’ εκεί
ση πατρίδας ι-μ’ τη γη
Κι όσον θα ζω θα τραγωδώ,
για τον Πόντον π’ αγαπώ
Πρόσφυγες ξεριζωμέν’
και σα στράτας σκοτωμέν’
θα έν’ χώμαν όθεν πας
κλίσ̌κεσαι και προσ̌κυνάς

Άμον την πατρίδα μ’ ’κ’ έν’
σον κόσμον απάν’ πουθέν’
Δέβα μίαν, ξάι μη στέκ’ς,
τον παράδεισον θα ελέπ’ς

Ντό καντήλια να ανάβ’ς¹,
πόσον πόνον πρέπ’ να θάφτς;
Για τ’ εκείντς ντό να ευτάς
π’ εσκοτώθαν για τ’ εμάς;
Έρθανε μ’ έναν ποχτσ̌άν
κι έναν λύρα με τοξάρ’
και εγκόλπιον κρυφόν
σταυρωμένον ο Χριστόν

Άμον την πατρίδα μ’ ’κ’ έν’
σον κόσμον απάν’ πουθέν’
Δέβα μίαν, ξάι μη στέκ’ς,
τον παράδεισον θα ελέπ’ς

Κι όντες επεκεί θα φεύ’ς
χώμαν με τ’ εσέν να παίρτς
να τσ̌ανί͜εις α’ σο ταφίν
ση πατέρα που ’κι ζει
Και κερίν ση Σουμελά
άψον σ’ όρος του Μελά
ευλογίαν για να παίρτς
με την χάρην Ατ’ς να φεύ’ς

Άμον την πατρίδα μ’ ’κ’ έν’
σον κόσμον απάν’ πουθέν’
Δέβα μίαν, ξάι μη στέκ’ς,
τον παράδεισον θα ελέπ’ς

Άμον την πατρίδα μ’ ’κ’ έν’
σον κόσμον απάν’ πουθέν’
Δέβα μίαν, ξάι μη στέκ’ς,
τον παράδεισον θα ελέπ’ς