Τ’ ωτία μ’ θα τσουπών’ ατα

’Κ’ εξέρω πώς να αρχινώ,
’κ’ εξέρω ντό να λέγω
Άλλο μετ’ εσέν ’κ’ επορώ,
ντο λες πα ’κ’ ινανεύω!

Τ’ ωτία μ’ θα τσουπών’ ατα,
μη ακούω τη λαλία σ’
Άλλο λέγ’νε τα χ̌ειλόπα σ’
και άλλο η καρδία σ’

Η τύχη μ’ ντό στραβόν έτον,
σ’ εσέναν να κομπούμαι;
Τα καλατσ̌ία σ’ τ’ έμορφα
έπρεπε να φοούμαι

Τ’ ωτία μ’ θα τσουπών’ ατα,
μη ακούω τη λαλία σ’
Άλλο λέγ’νε τα χ̌ειλόπα σ’
και άλλο η καρδία σ’

Απέξ’ το μήλον κόκκινον,
αποπέσ’ σαπεμένον
Ο πρόσωπος ι-σ’ παρλαεύ’
το κάρδοπο σ’ καμένον

Τ’ ωτία μ’ θα τσουπών’ ατα,
μη ακούω τη λαλία σ’
Άλλο λέγ’νε τα χ̌ειλόπα σ’
και άλλο η καρδία σ’