Ομάλια Τσιμεράς

Βάλλω τη σ̌άπκα μ’ σο γουίν,
πατεύ’ και ’κι γομούται
Μετ’ εμέν που θα πορπατεί
καμίαν ’κι κομπούται

Φτωχός είμαι και ’κ’ επορώ
τα κάλλι͜α σ’ ν’ αγοράζω
Κι ατό τ’ εσόν το καρδόπον
μετ’ εμόν να μοιράζω

♫

Σ’ οσπιτόπο σ’ ολόερα
εδέβα κι επιδέβα
Έμαθα μ’ όλους καλατσ̌εύ’ς,
εσέναν επιδέβα

Αγάπα, κόρη, τον άντρα σ’,
εμέν πα ολιγόπον
Πασ̌κείμ’ ντο ’κι κανείται μας
ατό τ’ εσόν το ψ̌όπον;

♫

Το σόι και η καπιλέ μ’
καλογέρ’ και ποπάδες
Εγώ τίναν ομοίασα;
αγαπώ τοι νυφάδες

Αέτσ’ πως έν’, καλόν έν’,
τ’ εγκαλόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’,
ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Τ’ εμόν τ’ αρνίν, τ’ εμόν τ’ αρνίν
και τ’ εμόν η στερέα
Θα παίρ’ ατο και θα φεύω
σην Παλάφσ̌αν¹ μερέαν

Να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’,
ευρίουμαι σο γιάνι σ’
Εσύ τισ̌έκ’ και μαξιλάρ’
κι εγώ γιοργάν’ απάν’ ι-σ’

♫

Εσύ τισ̌έκ’ και μαξιλάρ’
εγώ γεργάν’ απάν’ ι-σ’

Τα κάλλια σ’ επερίσσεψαν,
το αίμαν θα φουρκί͜ει σε
Κόρη, τη μάνα σ’ πέ’ ατο
ας τερεί κι ας αντρί͜ει σε

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, πουλί μ’ / αρνί μ’, σ’ εμέτερα,
αν αρρωσταίντς τερώ σε

Ανάθεμα και τ’ άλογα
και τα κατιρτσ̌ιλούκια
Αδά σο χάλ’ ντ’ έγκανε με,
πουλί μ’ / αρνί μ’, τα σεβνταλούκια

Και ρίζα μ’, έι! πουλί μ’,
ατό τ’ ομματοτέρεμα σ’
θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’