Μανίτσα μ’, εχπαράγα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Κώστας Θεοδοσιάδης, Μιχάλης Καλιοντζίδης

Μανίτσα μ’, εχπαράγα
άψιμον έν’ εκάγα
Τ’ ατεινές η εγάπη
πολλά τρανόν
’Κ’ επορώ να κοιμούμαι
ατέν πάντα θυμούμαι
Σ’ ομματόπα μ’ τα δάκρυ͜α
πάντα γομών’

Όθεν πάω και στέκω,
έμπρι͜α μ’ θαρρώ ελέπω
τ’ ατεινές τη θωρέαν
’κι ανασπάλλω
Σο νου μ’ και σην καρδία μ’
’Κι θα βγάλω καμίαν
Μετ’ ατό την εγάπη
πάντα θα ζω

Η καρδι͜ά μ’ ματωμένον
Ας ση σεβντάν καμένον
Ατσ̌ά κανείς εγροίκ’σεν
ντ’ αγνά πονώ;
Ερρούξα ση σκοτίαν,
τσ̌ούξον με Παναΐα μ’!
Εγάπη έχ̌’ και έχω
τ’ αρνίν τ’ εμόν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγνά	αξιοθαύμαστα, περίεργα
ανασπάλλω	ξεχνώ
ατεινές	αυτηνής
ατέν	αυτήν
ατσ̌ά	άραγε	acep/ʿaceb
άψιμον	φωτιά
γομών’	γεμίζω/ει
εγάπη	αγάπη
εγροίκ’σεν	κατάλαβε
εκάγα	κάηκα
ελέπω	βλέπω
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έμπρι͜α	μπροστά
έν’	είναι
επορώ	μπορώ
ερρούξα	έπεσα
έχ̌’	έχει
εχπαράγα	(αμτβ) τρόμαξα, ξαφνιάστηκα
θυμούμαι	θυμάμαι
θωρέαν	θωριά, όψη
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καμίαν	ποτέ
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κοιμούμαι	κοιμάμαι
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
ομματόπα	ματάκια
Παναΐα	Παναγιά
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
σεβντάν	αγάπη, έρωτα	sevda/sevdā
σκοτίαν	σκοτάδι
τσ̌ούξον	(προστ.) λυπήσου, συμπόνεσε	acımak