Προβολή Τραγουδιού

Μανίτσα μ’, εχπαράγα

Καλλιτέχνες: Κώστας Θεοδοσιάδης, Μιχάλης Καλιοντζίδης

Μανίτσα μ’, εχπαράγα
άψιμον έν’ εκάγα
Τ’ ατεινές η εγάπη
πολλά τρανόν
’Κ’ επορώ να κοιμούμαι
ατέν πάντα θυμούμαι
Σ’ ομματόπα μ’ τα δάκρυ͜α
πάντα γομών’

Όθεν πάω και στέκω,
έμπρι͜α μ’ θαρρώ ελέπω
τ’ ατεινές τη θωρέαν
’κι ανασπάλλω
Σο νου μ’ και σην καρδία μ’
’Κι θα ’βγάλω καμίαν
Μετ’ ατό την εγάπη
πάντα θα ζω

Η καρδι͜ά μ’ ματωμένον
Ας ση σεβντάν καμένον
Ατσ̌ά κανείς εγροίκ’σεν
ντ’ άγνα πονώ;
Ερρούξα ση σκοτίαν,
τσ̌ούξον με Παναΐα μ’!
Εγάπη έχ̌’ και έχω
τ’ αρνίν τ’ εμόν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ανασπάλλω	ξεχνώ
ατεινές	αυτηνής
ατέν	αυτήν
ατσ̌ά	άραγε	acep/ʿaceb
άψιμον	φωτιά
γομών’	γεμίζω/ει
εγροίκ’σεν	κατάλαβε
εκάγα	κάηκα
ελέπω	βλέπω
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έμπρι͜α	μπροστά
έν’	είναι
επορώ	μπορώ
ερρούξα	έπεσα
έχ̌’	έχει
εχπαράγα	(αμτβ) τρόμαξα, ξαφνιάστηκα
θυμούμαι	θυμάμαι
θωρέαν	θωριά, όψη
’κ’	δεν	ουκί<οὐχί
καμίαν	ποτέ
’κι	δεν	ουκί<οὐχί
κοιμούμαι	κοιμάμαι
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
ντ’ άγνα	τι περίεργα; τι αλλόκοτα; τι αξιοθαύμαστα;
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
ομματόπα	ματάκια
πολλά	πολλά (επίθ.), πολύ (επίρ.)
σκοτίαν	σκοτάδι
τσ̌ούξον	λυπήσου, συμπόνεσε (προστ.)	acımak