Μανάδες

Μάλαμαν, μάνα, η ψ̌η σ’
πολεμάς με τη ζωή σ’
τα πουλόπα σ’ να τρανύντς
να δί’ς ατα την ευχ̌ή σ’

Μανάδες απάν’ ση γην
προσ̌κυνούνε σο Θεόν
Τη στράταν ατουν να φωτάζ’
μαναχόν για το καλόν

Μάνα, η ευχ̌ή σ’ αγνόν,
η ζωή σ’ μαύρον, πικρόν
Τ’ ομματόπα δα̤κρωμένα,
τα δα̤κρόπα σ’ αγιασμένα

Μανάδες απάν’ ση γην
προσ̌κυνούνε σο Θεόν
Τη στράταν ατουν να φωτάζ’
μαναχόν για το καλόν

Μάνα, τ’ εσόν τ’ όνεμαν
τιμημένον και γλυκύν
Τα παιδία σ’ ξαν νουνί͜εις
πριν να φεύ’ς ας ση ζωήν

Μανάδες απάν’ ση γην
προσ̌κυνούνε σο Θεόν
Τη στράταν ατουν να φωτάζ’
μαναχόν για το καλόν